Geboren in 1770: Georg Abraham Schneider

Als productieve componist schreef hij naast zijn opera's, missen en symfonieën ook tal van werken voor blaasinstrumenten. In zijn eigen werkencatalogus vermeldt hij dat hij 46 kwartetten voor de fagot componeerde. Achttien kwartetten voor fagot en strijkers bevinden zich in de Deutsche Staatsbibliotheek, Berlijn. Wat nu nog boven komt drijven zijn de composities voor fluit en een aantal duo’s voor contrabas. Er valt veel te ontdekken voor de fluit. Naast een fluitconcert op. 83, dat ook in verschillende versies voor andere instrumenten zou verschijnen, zelfs als dubbelconcert voor fluit en hobo als op. 88 zijn er verschillende kwartetten voor fluit- en strijktrio, een fluitsonate een fluitduet, Divertimenti voor fluitsolo en 6 fluittrio’s.

Schneider staat te boek als een voorvechter van de toen pas uitgevonden ventielhoorn en schreef daar ook werken voor, maar een uitvoering is er niet te vinden. De uitvinding van de ventielhoorn door Heinrich Stölzel en Friedrich Blühmel was van groot belang voor Schneider, waardoor het instrument voor het eerst chromatisch kon worden bespeeld. Schneider schreef daar zelfs over in de Algemeine Musikalische Zeitung ergens in 1817: 'Vanwege zijn volle en sterke, maar toch zachte en aantrekkelijke toon is de Waldhorn een buitengewoon mooi instrument. Zoals bekend liep de ontwikkeling van de hoorn flink achter bij andere blaasinstrumenten. De heer Stölzel uit Breslau heeft deze tekortkomingen nu volledig te niet gedaan. Hij heeft zijn hoorn eenvoudigweg voorzien van twee luchtdichte kleppen, die met weinig moeite worden ingedrukt door twee vingers van de rechterhand, zoals de toetsen van de pianoforte… hiermee is het niet alleen mogelijk, maar ook eenvoudig om een pure en volledig chromatische toonladder te produceren van de laagste tot de hoogste tonen met een perfect gelijkmatige toon. Op deze hoorn is het dus niet nodig om van de ene toonsoort naar de andere te veranderen. Dezelfde passage kan onmiddellijk worden herhaald in een andere toonsoort, zelfs passages die voorheen absoluut onmogelijk waren om te spelen op de normale hoorn kan nu zonder problemen worden uitgevoerd.'

Schneider werd geboren in Darmstadt en aanvankelijk opgeleid tot Stadtpfeifer, maar vanaf zijn 17e speelde hij hoorn in het hoforkest van het adelijke huis Hessen-Darmstadt, later in 1795 maakte hij een transfer naar het Pruisische koninklijke hof. Hij had een zeldzame kennis van muziekinstrumenten en leerde zowel blaas- als strijkinstrumenten bespelen. Hij verhuisde in 1816 naar Berlijn en werd daar kapelmeester van de hofopera. In 1819 werd hij dirigent en directeur van alle muziekkorpsen van de Pruisische Garde. In deze functie bleef hij tot bijna aan zijn dood in 1839.