Friedrich Gulda - Extravagante pianist in een rode Ferrari
- Klassiek
- Friedrich Gulda - Extravagante pianist in een rode Ferrari
Elke week selecteert Podium legendarische Gouden Opnamen die je gehoord móet hebben. Centraal staan grote maestro's, absolute topmusici en cd's die gelden als referentiemateriaal. Van opnames uit lang vervlogen tijden tot de muziek van nu. Deze week een enfant terrible van de klassieke muziek: pianist Friedrich Gulda. Hij overleed 25 jaar geleden.
Wie: Friedrich Gulda, geboren 16 mei 1930 (Wenen, Oostenrijk) en overleden 27 januari 2000 (Steinbach am Attersee, Oostenrijk).
Wat: Roemruchte pianist en componist die naam maakte in zowel klassieke muziek als jazz.
Waar: Opgegroeid en opgeleid in Wenen, maar zijn carrière bracht hem over de hele wereld.
Weetje: Kreeg de bijnaam ‘terrorist-pianist’ vanwege zijn onorthodoxe muzikale ideeën.
Maandag 27 januari 2025
Wolfgang Amadeus Mozart
Concert voor piano en orkest nr.25, KV.503 in C gr.t. - deel I, "Allegro maestoso"
Friedrich Gulda [piano]
Wiener Philharmoniker o.l.v. Claudio Abbado
Deutsche Grammophon / 4194 792
(Musikverein Wenen, mei 1975)
Een opvallende kledingstijl had Friedrich Gulda, vaak met een kleurrijke kufi (hoedje) op zijn hoofd; hij reed in een knalrode Ferrari; verscheen op de Oostenrijkse televisie als zanger met een plakbaard en een pruik op, onder een pseudoniem welteverstaan; en hij zette ooit zelfs zijn eigen dood in scène. Muzikaal viel hij ook op: Gulda schreef zijn eigen cadens bij dit pianoconcert van Mozart.
Ludwig van Beethoven
Sonate voor piano nr.32, op.111 in c kl.t. - deel II, "Arietta. Adagio molto semplice e cantabile"
Friedrich Gulda [piano]
Amadeo / 415 193-2
Gulda’s deelname aan het Concours van Genève, op16-jarige leeftijd, werd een gebeurtenis die zijn leven voorgoed zou tekenen. Niet alleen won hij de eerste prijs – zijn vertolking van Beethovens laatste pianosonate roerde jury en publiek tot tranen toe – maar in het gastgezin waar hij verbleef maakte hij kennis met jazzmuziek. Dat groeide uit tot een levenslange liefde. Misschien niet geheel toevallig dat die laatste pianosonate ook meteen Beethovens meest ‘jazzy’ compositie is…