Florence Beatrice Price

Op 15 juni 1933 speelt het Chicago Symphony Orchestra de wereldpremière van een nieuwe symfonie. Muziekcritici omschrijven het als "…een feilloos werk, […]een plaats in het reguliere symfonische repertoire waardig”. Dat feilloze werk is de Eerste symfonie van Florence Beatrice Price. Hoewel het werk lovend werd ontvangen en het Price direct als componist op de kaart zette, was de weg naar succes nog niet vrij voor haar als zwarte en vrouwelijke componist.

Jong muziektalent

Naast componist was Price ook pianist. Haar moeder was muziekdocent en zo begon haar muziekeducatie al op jonge leeftijd. Muzikaal talent bleek aanwezig: al op haar vierde gaf ze haar eerste piano optreden en op haar elfde publiceerde ze haar eerste compositie. Niet alleen op muzikaal gebied presteerde ze goed. Op haar veertiende rondde ze als 'valedictorian' (een Amerikaanse academische titel voor de beste leerling van de klas) haar middelbare school af, waarna ze naar het New England Conservatory of Music in Boston ging. Ook daar presteerde ze bovenmaats. Nog geen 20 jaar oud, slaagde ze in 1906 cum laude voor twee hoofdrichtingen, piano en orgel, en behaalde gelijktijdig haar onderwijscertificaat.

Price was van gemengde afkomst. Het plaatsje waar ze werd geboren, Little Rock in Arkansas, was een liberaal en vroeg geïntegreerd stadje waar ze na haar studie met plezier terugkeerde. Maar segregatie was ook daar nog de orde van de dag en het stadje ontkwam niet aan de toenemende raciale spanningen. Zo werd Price geweigerd bij de volledig witte vereniging voor muziekdocenten en kon ze nauwelijks werk vinden. Daarom richtte ze de Little Rock Club of Musicians op, waarmee ze muziekles gaf op zwarte scholen. Uiteindelijk liepen de spanningen ook in dit liberale stadje zo hoog op dat Price zich geen andere keuze gelaten voelde dan met haar man en twee kinderen te verhuizen naar Chicago in 1927.

Componeren in Chicago

In Chicago nam haar componeren een vlucht. Ze raakte betrokken bij de Chicago Music Association, die in 1919 was opgericht om componisten en musici van kleur een podium te bieden; van oudsher werd deze groep in de grote concertzalen en operahuizen van het land werden geweigerd. In deze periode schreef Price het grootste deel van haar oeuvre. In totaal schreef ze meer dan driehonderd werken,waaronder symfonieën, werken voor orgel, viool en kamermuziekbezetting, pianoconcerten, kunstliederen en bewerkingen van 'spirituals'. Spirituals zijn Afro-Amerikaanse liederen die gaan over de ontberingen van de slavernij, met religie als element van hoop. Ze behoren tot een van Amerika's meest levendige muzikale tradities.

In 1932 won Florence Beatrice Price de eerste prijs bij de Wanamaker-competitie voor haar Eerste symfonie en de tweede prijs voor haar Pianosonate. De muziek van Price draagt de klanken van de Europese Romantiek in zich. Wel in een twintigste-eeuws jasje en met elementen uit de Afro-Amerikaans traditie, zoals het gebruik van call-and-response en vroege jazz-achtige ritmes. Ondanks de kwaliteit van haar muziek raakte het na haar dood in 1953 in de vergetelheid. Pas sinds begin deze eeuw is er hernieuwde aandacht voor de muziek van Price en komen er steeds meer opnames van haar werk beschikbaar.