Louise Farrenc

Eerste lessen

Louise Farrenc kwam uit een artistieke familie. Haar vader Jacques-Edme Dumont en broer Auguste Dumont waren beiden beeldhouwers. Op jonge leeftijd begon ze met pianolessen. Eerst bij haar peettante, die op haar beurt nog les had gehad van componist Muzio Clementi. En daarna ging Farrenc in de leer bij pianist en componist Johann Nepomuk Hummel.

Optreden als pianist

Een grote belangstelling voor compositie zorgde ervoor dat Farrenc vanaf haar vijftiende privélessen kreeg in harmonieleer. Ze volgde die lessen bij Anton Reicha. Geen onbekende, want ook Berlioz en Liszt waren studenten van hem. Op het conservatorium ontmoette ze Aristide Farrenc. Door haar huwelijk met hem moest ze tijdelijk met de lessen stoppen. In 1826 kregen ze samen een dochter: Victorine. Louise bleef veel optreden als pianist en ging ook op tournee met haar man, die een verdienstelijk fluitist was.

Componeren

Toen Louise Farrenc haar lessen bij Reicha kon voortzetten, stortte ze zich verder op het componeren. Ze was erg productief en schreef onder meer kamermuziek, pianowerken en symfonieën. Dat deed ze naast haar carrière als concertpianist. In 1842 kwam daar nog een belangrijke functie bij: ze werd benoemd tot professor van piano aan het conservatorium van Parijs. Ze was daarmee de enige vrouwelijke professor die in de negentiende eeuw aan het conservatorium werd aangesteld. En ook nog eens iemand die voor gelijke rechten was; ze dwong namelijk gelijke betaling af voor haar werk aan het conservatorium. Een revolutionaire gedachte voor die tijd.

Etudes voor pianostudenten

Voor haar studenten schreef Farrenc etudes in alle toonsoorten, een lesmethode die door het conservatorium van Parijs voor alle pianostudenten verplicht werd gesteld. Haar man was inmiddels een belangrijke muziekuitgever en kon veel van haar pianowerken uitgeven. Hoewel haar Tweede symfonie werd uitgevoerd op het conservatorium had Farrenc haar tijd niet mee. Veel van haar werken bleven onuitgevoerd. De laatste tijd komt er wat meer belangstelling voor haar werk.

Symfonische muziek

Een voorbeeld van een pleitbezorger van haar oeuvre is dirigent Yannick Nézet-Séguin. "De symfonieën en de ouvertures zouden een vergelijkbare plaats moeten innemen met Robert Schumann en Felix Mendelssohn. Ik geloof echt dat ze dat volledig verdient", aldus de dirigent. Hij leidde de Tweede symfonie bij het Philadelphia Orchestra en de Derde symfonie bij het Orchestre Métropolitain in Montreal. Oordeel vooral zelf!

Bewonderaar Robert Schumann

Farrenc schreef naast twee vioolsonates ook Variations concertantes sur une mélodie Suisse voor viool en piano. Robert Schumann vond het een geweldig werk. Hij schreef erover: "Zou er een jonge componist zijn die mij zulke variaties voorspeelde, dan zou ik hem zeer prijzen voor zijn uitzonderlijke talent en goede scholing. Toen leerde ik de identiteit van de schrijver – of in dit geval schrijfster – kennen: de vrouw van een bekende Parijse muziekuitgever. En ik werd bedroefd dat ze waarschijnlijk nooit zou horen van deze bemoedigende zinnen."

Matinees voor kamermuziek

Farrenc componeerde veel kamermuziek. Veel van die werken beleefden hun première tijdens de kamermuziekmatinees die haar man Aristide Farrenc in Parijs organiseerde. Een voorbeeld is het eerste Pianokwintet in a mineur. Mogelijk inspireerde Schuberts Forellenkwintet haar om in plaats van een tweede viool een contrabas voor te schrijven. Tijdens het matineeconcert in 1840 stond dit werk geprogrammeerd naast kamermuziek van Beethoven. De pianopartij werd gespeeld door de dochter van Louise en Aristide: Victorine. Zij was inmiddels (net als haar moeder) een begenadigd concertpianist.