Sopraan Enriqueta Tarrés (1934-2024) zag zichzelf als werkpaard, niet als operadiva

Patio

Ze brak door na het winnen van de Grand Prix International de Canto de Tolosa in 1955 waarop haar debuut in het Liceu volgde. Hoewel haar eigenlijke carrière misschien wel veel eerder begon. Als klein kind al, viel het de hele buurt op dat Enriqueta een bijzonder mooie stem had. “Alle buren vroegen me de hele tijd te zingen op het patio. Op een gegeven moment kwamen er verzoeknummers en ik zei “als jullie me betalen doe ik het, anders kun je het vergeten.” Toch wierpen ook die ervaringen hun vruchten af, want op haar twaalfde begon ze aan het conservatorium in Barcelona met zanglessen. Dat deed ze bewust heel vroeg. Tegen haar moeder zei ze daarover: “Als jij wilt dat ik piano ga studeren later, dan moet je me nu zang laten studeren.”

Operadiva

Ze maakte haar debuut als Leonora in Il Trovatore in Valencia. Begin twintig was ze, en daarna kwam haar carrière eigenlijk niet meer tot stilstand. Ze zong bij alle toonaangevende gezelschappen in Duitsland en Engeland. In 1973 zong debuteerde ze bij de Metropolitan opera en zong daar La Bohème met Franco Corelli, en Madame Butterfly. Rollen die haar op het lijf waren geschreven waren die van Desdemona in Otello – waar ze naast Mario del Monaco stond-, Amelia in Un Ballo in Machera, Santuzza in Cavalleria Rusticana, Elisabetta in Don Carlo, Chrisothemis in Strauss’ Elektra en Donna Anna in Don Giovanni. Naast haar vertolking van het romantische operarepertoire, werd ze ook geprezen om haar liedinterpretaties en oratoria. Haar kennis en ervaring gaf ze door als docent aan het conservatorium van Barcelona en Tarragona. Haar zangcarrière werd later in haar leven onder meer bekroond met de onderscheiding voor de Beste Catalaanse vertolker (Premio al mejor Intérprete Catalán) en de onderscheiding Kammersängerin van de Staatsoper Berlin.

Werkpaard

Aan het conservatorium van Barcelona bleef ze altijd verbonden. Ze werd er emeritus hoogleraar en gaf er als tachtiger nog les.

“ik kijk terug op de carrière van een werkpaard, niet op die van een operadiva. Ik werd gevraagd, kwam, zong en ging weer. Aan hoe ik mijn imago moest verkopen, heb ik nooit aandacht besteed. Maar ik heb me altijd zeer gewaardeerd gevoeld door mijn collega’s en door de dirigenten met wie ik werkte, Kempe, Solti, Kleiber, Muti. Dat waren niet alleen grootheden in hun vak, maar grootheden als mens.”