Het culturele landschap van Carine Crutzen
- Klassiek
- Het culturele landschap van Carine Crutzen
Carine Crutzen is actrice en schrijfster. Momenteel staat ze op de planken met de internationale theaterhit 'Gif'. Crutzen deed de Toneelschool in Maastricht. Daarna speelde ze onder meer bij de theatergroepen Hollandia, Het Toneel Speelt en Het Vervolg. En je zag haar ook in televisieseries als 'Oud Geld' en 'Pleidooi'. In 2019 verscheen haar autobiografische roman 'Uit het Zuiden'. Haar culturele landschap voert ons langs de slotspeech uit de Chaplin-film 'The Great Dictator' en nieuwe muziek van Stromae.
Kunstwerk 1: Slotspeech uit ‘The Great Dictator’ – Charlie Chaplin
Het is een speech voor vrede en verdraagzaamheid. Carine wil ‘m laten horen, omdat de inhoud nu weer relevanter is dan ooit. Toen was Hitler de dictator; nu is Poetin de man met expansiedrift. Ze houdt van de taal en de opbouw van de speech. Hierin komt veel samen. Acteerwerk, taalgebruik en engagement, ofwel kunst die ergens over gaat.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
De kleine prins -Boek van Antoine de Saint-Exupéry
We waren allemaal ooit klein en onbevangen... Carine is ervan overtuigd dat dat kleine kind dat we waren, nog in onszelf zit. We zetten alleen zoveel maskers op omdat we denken dat dat nodig is in ons volwassen leven. Terwijl we, als we dichterbij dat kind zouden blijven, dat nog open en eerlijk is, de wereld er heel anders uit zou kunnen zien.
foto: De Kleine Prins boek
Stromae – Bonne journée
Stromae vindt ze de Jacques Brel van deze tijd. Ze vindt z’n teksten fantastisch.
Het is theatraal en dramatisch en maakt waanzinnig goede muziek. Ze vindt hem een groot kunstenaar en iemand die zich heel kwetsbaar maakt.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
'Einde en Begin’ van Wislawa Szymborska
"Het is politiek en maatschappelijk relevant. Wat hieruit spreekt is dat je over de puinhopen van de oorlog altijd uitkomt bij het supermenselijke. Iedereen wil uiteindelijk hetzelfde. Een veilig en goed leven voor familie en dierbaren en dat is uiteindelijk het enige dat telt. Alleen lijken we dat periodiek helemaal uit het oog te verliezen en te vergeten wat we al weten van eerdere oorlogen".
Na elke oorlog
moet iemand opruimen.
Min of meer netjes wordt het tenslotte niet vanzelf.
Iemand moet het puin
aan de kant schuiven
zodat de vrachtwagens met lijken
over de weg kunnen rijden.
Iemand moet waden
door het slijk en de as,
de veren van de canapés,
de splinters van glas
en de bloederige vodden.
Iemand moet een balk aanslepen
om die muur te stutten,
iemand het glas in het raam zetten,
de deur in de hengels tillen.
Fotogeniek is het niet
en het kost jaren.
Alle camera’s zijn al
naar een andere oorlog.
De bruggen moeten terug
en de stations opnieuw.
Van het opstropen
gaan mouwen aan flarden.
Met een bezem in de hand
vertelt iemand nog hoe het was.
Iemand luistert en knikt
met een nog niet afgekletst hoofd.
Maar om hen heen
duiken al gauw lieden op
die het begint te vervelen.
Soms zal iemand nog
onder een struik
doorgeroeste argumenten opgraven
en naar de vuilnishoop brengen.
Zij die wisten
waarom het hier ging,
moeten wijken voor hen
die weinig weten.
En minder dan weinig.
En ten slotte zo goed als niets.
In het gras, dat oorzaak
en gevolg overwoekert,
moet iemand liggen die
met een aar tussen zijn tanden
Lui naar de wolken gaapt.
foto: Panorama Zondag
