Harry Potter: de leukste muzikale feitjes

In 2018 was het precies 20 jaar geleden dat het eerste Harry Potter-boek van schrijfster J. K. Rowling, Harry Potter and the Philosopher's Stone, in de Nederlandse vertaling werd uitgebracht. Inmiddels is Harry Potter niet meer weg te denken uit het collectief geheugen. De Harry Potter-generatie die opgroeide met de boeken en films is inmiddels zelf volwassen en brengt de liefde voor de reeks over op de nieuwe generatie. Met de komst van de Fantastic Beasts-filmreeks (ook van de hand van Rowling) kent de tovenaarswereld een ware revival.

De voorliefde van Perkamentus

Al in het eerste boek van de Harry Potter-reeks komen we erachter dat het hoofd van Hogwarts (Zweinstein), professor Dumbledore (Perkamentus), gek is op kamermuziek. Bij de chocoladekikker die Harry eet zit een tovenaarskaart met de afbeelding van Perkamentus, waar zijn voorliefde voor het muziekgenre kenbaar wordt gemaakt. In datzelfde boek doet het schoolhoofd de fameuze uitspraak: "Ah, music, a magic beyond all we do here." Dit is exemplarisch voor de rest van de serie, waarin duidelijk wordt dat Perkamentus muziek ziet als een sterke kracht die iedereen kan samenbrengen. Zo moeten alle leerlingen het schoollied leren én zingen ze elke kerst sfeermakende kerstliederen in de Grote Zaal.

Een symfonie tijdens het Yule Ball

Deze verbindende kracht is extra zichtbaar in het vierde boek: Harry Potter and the Goblet of Fire. In dit boek organiseert Zweinstein een 'Yule Ball' (Kerstbal): een traditionele dansavond, gericht op het samenbrengen van verschillende magische scholen en leerlingen. Ook in de verfilming van het boek heeft het bal een grote rol. De muziek voor het bal werd geschreven door filmcomponist Patrick Doyle en uitgevoerd door het London Symphony Orchestra onder leiding van James Schearman. Doyle baseerde het thema van de muziek op Symfonie nr.3 van de Engelse componist Samuel Wesley. Tevens ontdekken we aan het einde van het bal dat tovenaars goed kunnen rocken: de magische rockband The Weird Sisters (De Witte Wieven) spelen in de film muziek op gitaar, luit, cello, doedelzak en drums.

De magische harp

In Harry Potter and the Philosopher’s Stone ontdekken Harry, Ron en Hermione (Hermelien) dat in de gangen van Hogwarts een driekoppige hond de ingang tot de kelder van de school bewaakt. Deze hond, genaamd Fluffy (Pluisje), heeft één zwakte: hij kan niet wakker blijven als er muziek wordt gespeeld. De hond wordt in slaap gehouden door een harp. Dit is gebaseerd op het verhaal van Jaap en de Bonenstaak, waarbij de magische harp van Jaap de reus in slaap houdt. Fluffy’s Harp is één van de delen uit de soundtrack van de film, geschreven door filmcomponist John Williams.

Meer magische muziek

Niet alleen Fluffy werd in slaap gehouden door muziek - later in de boekenreeks is er weer sprake van bezwerende muziek. Op 12 Grimmauld Place (Grimboudplein 12), het huis van de familie Black (Zwarts), wordt een klein muziekdoosje gevonden. Dit doosje speelt een sinister muziekje, dat elke luisteraar in een magische slaap laat vallen. Het gebruik van magische instrumenten doet denken aan de opera Die Zauberflöte van Mozart, waarin een magische fluit én een magisch glockenspiel (een soort xylofoon uit de instrumentengroep der idiofonen) mensen kan betoveren.

De rol van de celesta

Over de groep der idiofonen gesproken: de celesta, tevens een instrument uit die groep, heeft een heel grote rol in de filmmuziek van Harry Potter. Luister maar eens naar de eerste noten van Hedwig's Theme, het belangrijkste en bekendste thema uit de films. Welk instrument denk je dat dat is? Precies!

Bron: AVROTROS Klassiek