Peter Brunt: "Schönbergs Verklärte Nacht is een iconisch werk"

Iedere week reageert een panellid van Diskotabel op een aantal onmogelijke keuzes, die bieden immers een verhelderend kijkje in iemands wezen. Hoe luisteren de panelleden thuis naar muziek? Staat hun speellijst op shuffle of op repeat? En welke instrumentele bezetting heeft hun voorkeur? Deze week: Peter Brunt.

Lees hier alle interviews

Spotify of cd’s?

Ik heb erg veel aan Spotify. Voor mij is het een goede manier om nieuwe muziek te ontdekken, vooral jazz waar ik erg van hou maar niet zoveel vanaf weet. Ik laat me graag leiden door het algoritme om me te laten verrassen. Ik luister trouwens ook naar vinyl, maar de cd is er een beetje tussenuit gevallen. De muziek luister ik met een mooie oude versterker en goede boxen.

Alleen of samen?

Als ik een cd echt goed wil beluisteren zet ik een noise cancelling koptelefoon op, dan kan ik in afzondering geconcentreerd luisteren. Het is wel schrikken als mijn partner dan ineens de kamer binnenkomt, want die hoor ik dan echt niet aankomen.

Maar muziek luisteren is voor mij ook echt een sociale activiteit. Ik ga graag samen naar concerten en ik vind het leuk om daar dan mensen te ontmoeten. Ik ga graag naar concerten van collega’s en ik wil ze op die manier ook ondersteunen. Het valt me vaak op dat er maar weinig andere collega’s in de zaal zitten, maar ja, iedereen heeft het natuurlijk ook druk. Toch vind ik het belangrijk om te doen.

Als ik thuis op de radio een liveconcert hoor waar fluitist Ingrid Geerlings bijvoorbeeld weer bloedmooi zit te spelen, stuur ik vaak even een appje waar zij dan soms weer op reageert. Heel leuk is dat.

Davina van Wely of Herman Krebbers?

O jeetje… Van beiden heb ik les gehad. Als ik echt móét kiezen dan kies ik voor Herman Krebbers, sorry Davina.

Krebbers is nog altijd aanwezig in mijn lessen en ik citeer hem dagelijks. Er staat een foto van hem in mijn kast die uitkijkt op mijn studenten. Daar wijs ik ze op als hij via mij een aanwijzing wil geven. "Ho, ho," zeg ik dan, "oom Herman wil weer iets zeggen."

Hij was heel praktisch in zijn aanpak. Tegelijkertijd drong hij zijn idee niet aan je op, maar liet je het zelf ontdekken. Het draaide voor hem om bewustwording, ergens zelf achter komen. Een echte pedagoog of coach zouden we hem tegenwoordig noemen.

Nieuwe stukken of de klassieke canon?

Dat is een beetje een gewetensvraag, maar uiteindelijk luister ik zelf liever naar iets nieuws, dingen waar collega’s mee bezig zijn. Ik hoorde laatst bijvoorbeeld violiste Maria Milstein met een werk van Max Knigge, echt geweldig.

Stiekem gebruik ik Diskotabel een beetje om naar de canonische werken te luisteren, dan krijg ik ze gewoon voorgeschoteld. Als beroepsmusicus ben ik inmiddels wel behoorlijk verzadigd op het gebied van die grote klassieke werken. Aan de andere kant: vanochtend hoorde ik klarinettist Martin Fröst met het Klarinetconcert van Mozart. Als hij zo’n concert speelt, kan ik ineens toch weer geraakt worden, maar dat komt dan door die specifieke uitvoering.

Improvisatie of partituur

Op het conservatorium werkte ik tijdens de introductie met een groep studenten en ik stelde voor om als oefening onze naam als muzikaal motiefje te spelen. Blinde paniek was het gevolg, terwijl ik het alleen maar als leuke oefening had bedacht. Improvisatie is belangrijk, maar is in de klassieke muziek momenteel onderontwikkeld. Dat begint nu wel een beetje te schuiven.

Maar ik moet kiezen, hè? Dan toch de partituur. Dat is waar ik mijn brood mee verdien. Het is ook geweldig om erin te duiken en samen met andere musici of met mijn studenten te ontdekken waarom een componist schrijft wat hij schrijft en wat hij ermee bedoelt.

Bach of Schönberg?

Ik zou toch beter kunnen leven zonder Schönberg dan zonder Bach. Bach is echt uniek. Wat Schönberg heeft gedaan kan ik als het echt moet ook wel halen bij zijn tijdgenoten Alban Berg en Anton Webern.

Verklärte Nacht in originele bezetting of met orkest?

In Verklärte Nacht hoor je al hoe Schönberg afscheid neemt van de tonaliteit, dat maakt het een iconisch werk. Mijn eerste uitvoering zal rond 1983 zijn geweest met het Chamber Orchestra of Europe dat toen net bestond. Het was ergens in Italië en na afloop van het concert waren we echt van slag, zo indrukwekkend was het. Ik heb het stuk in allerlei bezettingen gespeeld, zelfs met mijn pianotrio, en het is hoe dan ook een essentieel muziekstuk.

De oorspronkelijke versie voor strijksextet is de versie waar ik altijd naar terugkeer. De magie begint al bij de bezetting, want de keuze voor een strijksextet is ongelofelijk. De individuele instrumenten krijgen hierdoor de kans om meer hun eigen gang te gaan dan wanneer hij voor een strijkkwartet had geschreven. Hij creëert een geweldig pallet met veel begeleidingspatronen, melodieën en tegenstemmen.

Verhalend of abstract?

Verhalende muziek is prachtig hoor, maar zonder tekst of verhaal is het wat mij betreft ook goed. Ik luister in eerste instantie naar de muziek en lees hooguit achteraf even waar het over ging. Vaak weet de muziek de juiste gevoelens toch wel op te roepen.

Album of afspeellijst?

Ik luister graag naar albums, al laat ik me ook graag verrassen door het algoritme van Spotify. Het lijkt me op zich leuk om een mooie afspeellijst te maken, zoals sommige mensen doen, maar dat komt er nu niet van. Hooguit voor een feestje of een verjaardag.

Tot slot: wat is je favoriete opname van dit moment?

Dat is het album Obsession van Niek Baar dat net is verschenen. Een totaal subjectieve keuze. Niek is een oud-student van mij, dus ik ben heel trots op zijn ontwikkeling. Op de cd klinkt een bijzondere samenwerking met het Concertgebouw Kamerorkest. Bovendien staan er super bewerkingen op van Michael Waterman.

Luister iedere zondag tussen 16:30 en 18:00 uur naar Diskotabel.