Mayke Verhoeven

In deze tijd zouden we de man van glas als ziek beschouwen. In die tijd werd juist op een andere manier naar hem gekeken. Deze aandoening werd gezien als een ziekte voor de elite. De man was een wijze melancholicus. Mayke heeft er hierdoor voor gekozen om de suiker op een manier te verwerken waardoor het er uitziet als kristal. Een alledaags materiaal dat in veel van ons eten zit maar vooral met snoep geassocieerd wordt, wordt nu soms bijna als gif gezien. Zij probeert de suiker juist op een esthetische manier te verwerken. De suiker en de man van glas staan voor haar voor het fragiele en de vergankelijkheid van alles.

Atelierplan
Ook nu kom ik mensen tegen die me doen denken aan de man van glas. Zo is er Cor. Zij voelt zich breekbaar op een andere manier. Ze denkt dat de buitenwereld haar iets aan zou kunnen doen en sluit zich daarom ook af in haar huis. Dit is een persoonlijk verhaal. Ik zoek hierin naar overeenkomsten tussen verschillende verhalen waardoor dit ook zou kunnen staan voor een universeel verhaal.

Cor heb ik leren kennen, maar dit verhaal vond ik ook terug in Ludi de Lang. Naast mij was een huis achtergebleven met alle spullen van de eigenaar er nog in, maar het afbladderende behang en de dorre planten voor het raam verraadden dat de eigenaar hier al lang niet meer was geweest.

Toen het huis leeggeruimd werd, heb ik een kast en een schrijftafeltje uit dit huis gehad. Toen ik na een tijd de kast opende vond hierin een pakketje met persoonlijke spullen. Wat vishaken, pasjes, een serie pasfoto’s door de jaren heen van dezelfde man en een stapel brieven die een vrouw geschreven heeft. Een brief is door dezelfde man van de pasjes geschreven en nooit meer verstuurd. Deze man heet Ludi de Lang. Op zijn pasfoto’s heeft hij steeds dezelfde droevige blik. Hierdoor maak ik op dat hij een eenzame man geweest kan zijn die verlangde naar een vrouw die voor hem ver weg was.

Maar deze man heb ik nooit gekend. Zou dit wel Ludi’s verhaal of Ludi’s herinnering zijn geweest? Ik vind het interessant hoe ik door deze samenstelling van voorwerpen aannames maak en bijna direct een verhaal vorm over deze persoon.

Wat als deze voorwerpen nooit bij elkaar gehoord hebben en iemand anders ze samengesteld heeft? Wat gebeurt er als ik zelf gevonden spullen met elk hun eigen verhaal bij elkaar plaats. Een buitenstaander ziet dit verhaal niet. Kunnen deze voorwerpen weer een nieuw verhaal vormen of een nieuwe herinnering maken. Kan ik deze herinnering sturen? Kan er ondanks ieders eigen interpretatie zoiets zijn als een universele herinnering? Kunnen voorwerpen als een achtergelaten stilleven staan voor deze universele herinnering?

Dag 1 - Maandag 13 januari

‘Wat je bewaart, bewaart je.’
-Harmen Eijzenga

Dag 4 - Donderdag 16 januari
Fotografie is iets vasts. Je geheugen is altijd in verandering. Herinneringen kunnen soms niet kloppen.
Het besef dat het leven zo fragiel is.
-Stephan Vanfleteren