Sanne Oomen

Een vanzelfsprekende duurzaamheid is terug te vinden in haar werk, in hergebruik van materialen en spullen, in gebruik van natuurlijke materialen, in het creëren van gebouwen die zo energiezuinig mogelijk zijn, die hun footprint beperken. En vooral in het geloof dat zaken die met liefde, aandacht en schoonheid bedacht en gerealiseerd worden sowieso het duurzaamst zijn van allemaal.

Atelierplan
Dit jaar ben ik voor de tweede keer in mijn (werkende) leven tegen mijn eigen grenzen aangelopen. Burn-out klinkt zo heftig, maar is wel een mooie metafoor voor het vlammetje binnen in me dat bijna uitgedoofd was en ik even echt niet meer wist waar het hout vandaan te halen om het weer op te stoken. Ik ben er een paar maanden uit geweest en eigenlijk net weer een beetje aan het werk. Gelukkig vind ik de lol erin weer terug. Ook hier draait het om balans. Het is voor mij een zoektocht welke kant op te gaan. Deze week zie ik als een mooie kans om project Bosburen op te pakken dat al tijden door mijn hoofd gaat, maar dat door de waan van de dag blijft liggen.

BOSBUREN
Duurzaam samen wonen in het bos
In 2008 begonnen we met de bouw van ons heel duurzame huis in het bos bij Huizen. Sinds eind 2011 wonen we er, met veel plezier, maar er begint ook weer wat te kriebelen. Het creatieproces lokt weer. Creëren in plaats van beheren. De sfeer die we er neergezet hebben blijft fijn, en wonen in het bos ook. Alleen: we wonen er heel alleen, zonder mensen om ons heen. Het is wel heel duurzaam (zelfvoorzienend), maar ook heel groot voor 4 personen. De ruimte hebben, zowel binnen als buiten is fijn, maar voelt uit verhouding. Heel veel ‘ruimte’ is lang niet altijd in gebruik.

Daarom is onze droom om samen met anderen te gaan wonen in het bos. Samen leven & samen delen. Met ongeveer 12 huishoudens van liefst alle leeftijden een buurtschap beginnen, ieder zijn eigen huis, maar klein, en daarnaast gedeelde binnen- en buitenruimte, gedeelde energievoorziening en gedeelde elektrische auto’s. Gedeelde lol en gedeelde zorg. Want waarom moet iedereen een eigen grasmaaier hebben als die 90% van de tijd ongebruikt in de schuur staat?

‘Bosburen’ hebben we dit plan genoemd. Duurzaam samen wonen in het bos. Daaraan ga ik deze week werken.

Dag 1 - Maandag 25 november

En zie me nu hier in de pipowagen van het Opium Atelier zitten, op 11m2! Da’s misschien wel heel extreem om permanent op te wonen, maar een goede test hoe dat voelt! Tot nu toe werkt het. Er zijn hier weinig dingen die mijn aandacht afleiden dus ik ben meteen lekker aan het werk gegaan.

Ik heb vandaag besteed aan hier landen samen met onze hond Teckel en aan wat research. Naar Tiny Houses. Naar mijn eigen woondromen. Naar de plek waar ik ons buurtschapje voor me zie en een gevoel krijgen bij hoe groot het eigenlijk moet worden. En daarnaast nadenken over hoe dat is, samen wonen met andere gezinnen, in de natuur en veel dingen delen.

Als ik opkijk van mijn bureautje kijk ik uit over deze in de lage zon schitterende herfstkleuren, dubbel, want ook nog weerspiegeld in het water. Ik word altijd blij van deze kleuren, en ook een beetje melancholisch. Herfst, tijd om naar binnen te keren. Me omringen met kleur is ook belangrijk voor mij in mijn woonomgeving.

Wat heb jij nodig om fijn te wonen?

Dag 2 - Dinsdag 26 november
Ik had de lat alweer heel hoog gelegd.
Vrijdag moet ‘het’ af zijn en moet het er perfect en gelikt uitzien.
Een complete folder, liefst vast met website, zodat het project bestaat en ik op zoek kan naar medebewoners (waar ik eigenlijk alleen al door erover te praten al best veel geïnteresseerde gelijkgestemden voor heb!).
Veel computerwerk, wat me steeds meer tegen gaat staan. Mijn computer brengt op de een of andere manier heel veel ‘moeten’ met zich mee.

Maar mijn behoefte lag ergens anders vandaag.
Zin om met de hand te tekenen. Een beetje te kliederen met pen en ecoline.
En zie hier, de wand begint steeds voller te worden. Een fijne manier van werken eigenlijk in deze fase. Ik denk dat het resultaat vrijdag ook zo gaat zijn. Het gaat van klein naar groot: hoe wil ik wonen, van binnenuit gezien. Wat hebben we nou eigen echt nodig? En hoe kan ik de huizen zo ontwerpen dat ze één systeem vormen, maar aan te passen zijn aan de wensen en budgetten van elke bewoner die anders is?
En van groot naar klein: worden het vrijstaande huizen in een gezamenlijke natuurtuin, of meer geschakelde woningen rond een tuin? Is het meer een erf, een hof of een landgoed? Ik ben meerdere opties aan het schetsen.
Het gaat in ieder geval om wonen in de natuur. De tuin is dus natuur, zonder, hekken schuttingen en grenzen. En niet te aangelegd allemaal.
Verder ben ik aan het denken over de collectieve duurzaamheid: er is op groepsniveau veel meer rendement te halen dan individueel.

Ik wandelde vandaag met Teckel door het prachtige Goois Natuurreservaat. Het Avrotros gebouw is erdoor omgeven, bos en hei.
Het terrein waar ik Bosburen zou willen realiseren ligt ook zo; eigenlijk hier heel dichtbij, aan de andere kant van de hei.
Daar wordt de oude legerbasis Crailo de komende jaren herontwikkeld tot groene duurzame woonwijk, met rond de 500 woningen, werkplekken en buurtfuncties. Een buurtschap in de natuur, gelegen in het hart van het Gooi.
De plannen hiervoor zijn in ontwikkeling. Mijn plan Bosburen past in ieder geval naadloos in de gebiedsvisie die er al ligt.

Dag 3 - Woensdag 27 november

Tijd om een vorm te vinden. Daar ben ik druk mee aan de slag.
Meer handwerk dus, meer gevoel erin. Vrijdag zal ik er wat meer van laten zien.
Voor nu een impressie van een steeds voller wordende werkplek met testjes.

En ook tijd om te komen tot de kern en dat in tekst op papier te zetten. Waar gaat dit project nu echt over?

Ik kom net van de Groene Afslag, de nieuwe 'pleisterplaats voor de wereld van morgen (en een van mijn projecten, zeker even gaan kijken als je in de buurt bent!).
Hier vlakbij aan de overkant van de hei.
Ik had even een break om een avond bij te wonen met Rolf Winters, van de film Down to Earth, en Babette Porcelijn, schrijfster van het boek Verborgen Impact. (Aanraders!)
Moest helaas eerder weg om hier weer op tijd te zijn voor het korte interview van vanavond, maar heb wel de film (weer) gezien, en ben er (weer) van ondersteboven.
De ‘Earth Keepers’ herinneren ons eraan wat eraan schort in onze gejaagde consumptie maatschappij. We zijn onze verbinding kwijt.
Het belangrijkste wat ieder voor zich kan doen is weer in verbinding komen. Met zichzelf, met elkaar, en met de aarde. Gewoon een beetje meer Down to Earth.
En dat is precies waar ik wil dat dit project over gaat.

Tot slot nog een beeld van de pipowagen gezien vanaf de andere kant.
Want alles heeft twee kanten :)
Naast de groene vijverkant waar ik op uitkijk, namelijk ook deze kolos!
Het voelt wel veilig eigenlijk, het grote gebouw achter me als berg, en uitkijkend over de wateren. Heel Feng Shui!

Enneh, zoem es in, is dat nou de Man-bijt-hond daar op de TV toren?

Dag 4 - Donderdag 28 november
Hier werk in wording.
De story-board-schets toont het plan om op een kleine hectare natuur/bos een rondlopend smartgrid aan te leggen, daarbovenop komt de weg. Bij de ingang komt een gezamenlijk parkeerplaats voor elektrische deelauto’s en bakfietsen. Wellicht die ook te gebruiken als opslag of hier gezamenlijke accu’s te plaatsen: er komt eén elektra aansluiting voor de hele buurt.

Aan het smartgrid komen aansluitingen voor ongeveer 12 huishoudens.
De huizen zijn gebaseerd op een Tiny-House-module, zullen modulair gebouw worden in hout en super licht zijn. Ze hoeven dus ook nauwelijks gefundeerd te worden.
Waarom in hout en super licht? Kijk even de Tegenlicht aflevering over houtbouw.
Modulair wil zeggen dat de Tiny-House-modules in de fabriek worden gemaakt en afgemonteerd en dan per vrachtwagen naar de bouwplaats komen.
In een dag staat dus je huis! Het betekent ook dat je bij verhuizen serieus je huis ook mee zou kunnen nemen.
Mijn idee is om bijvoorbeeld twee verschillende maten en een aantal verschillende dakvormen op een heleboel verschillende manieren met elkaar te combineren en te koppelen met koppelstukken.
Zodat geen een huis hetzelfde wordt.
Je kan kiezen uit één, twee of drie modules als basis voor je huis. En optioneel een verdieping.
De beschikbare m2 huis variëren dan tussen de 28 (een echte Tiny) en 160 m2 (een Reuze Tiny), afhankelijk van je wensen en budget.

Er ontstaat een levendig beeld van kleine huisjes in het bos, met verschillende dakvormen en materialen, wat de bosdorpsfeer ten goed komt.
Ze worden zo gepositioneerd tussen de bomen en het groen, dat privacy optimaal is, en oriëntatie op de zon ook (uiteraard krijgt elk huis zonnepanelen en boilers)
In het midden van het terrein ontstaat ruimte voor een gezamenlijk gebouw van zeg 144 m2. Elk huishouden heeft dus nog 12m2 ‘extra’, maar ervaart die als 144m2.
Wat er nog meer gedeeld wordt? Al waar behoefte aan is!
Denk aan een kas, moestuin, tuingereedschap, voedselbos en werkplaats. Een zwemvijver (gecombineerd met afvalwaterzuivering in helofytenfilter?).
Een speelplek en boomhut. Logeerkamers of een logeer Tiny. En natuurlijk in het centrale huis een grote gezamenlijke ruimte met keuken om samen te kunnen eten, feestjes te kunnen geven, workshops en yogales te geven, of waar je maar een grote ruimte voor nodig hebt.

Niks moet, alles mag. En dat alles wordt geregeld met een Bosburen App.

Dag 5 - Vrijdag 29 november

Ik heb veel nagedacht, mijn grenzen verlegd en uiteindelijk ook best veel geproduceerd. Mijn project is een stuk verder. Hieronder wat beeldmateriaal, het is nog geen af verhaal, maar vertelt al heel veel. Benieuwd naar het vervolg? Hou www.bosburen.nl in de gaten (ik ga nu werken aan de website).

Zoals dat gaat met dit soort plannen heeft het behoorlijk wat tijd nodig. De eerste grond op Crailo gaat waarschijnlijk pas in 2021 uitgegeven worden. Voor nu kan je als je geïnteresseerd bent om Bosburen te worden een mailtje sturen naar sanne@oomenontwerpt.nl.

Dank Opium atelier voor deze mooie week in de pipowagen!
Bekijk de BOSBUREN-brochure hier!