Kate Moore

Kate Moore werd geboren in Engeland, maar groeide met haar Nederlandse moeder op in Australië. Ze speelde oorspronkelijk cello en haar muziekstudie bracht haar in 2002 naar Nederland.

Als artistiek leider is ze verbonden aan het Herz ensemble, dat haar eigen composities en werk van andere, voornamelijk vrouwelijke componisten uitvoert. Met het ensemble is ze op zoek naar nieuwe samenklanken. Zo maken de musici ook gebruik van niet-traditionele instrumenten, zoals metalen voorwerpen en keramische objecten. Moore won met haar composities verschillende prijzen, waaronder de Matthijs Vermeulenprijs en de Gieskes-Strijbis Podiumprijs.

Natuur en milieu

Veel van de werken van Moore hebben te maken met natuur en milieu. In haar composities gaat het vooral over de kwetsbaarheid daarvan. Moore werd zich daarvan bewust tijdens haar opvoeding toen ze een tijdje in het Amazonewoud en vlakbij de bush van Australië woonde. In de Volkskrant vertelde ze daarover: "Ik ben me al mijn hele leven bewust van de kracht en kwetsbaarheid van de natuur. Veel van mijn jeugdvrienden doen qua werk iets op het gebied van natuur of milieu. Ik in wezen ook, alleen benader ik het vanuit de artistieke kant."

Water voor de dieren

Een mooi voorbeeld is The Dam uit 2015. Ze baseerde deze compositie op een waterhole in Australië, een plek middenin de natuur waar verschillende dieren komen drinken. In de ritmes hoor je het sjirpen en zagen van insecten die rond het water leven. Maar je hoort ook andere dieren die op zoek naar verfrissing de waterpoel bezoeken. Moore won met deze compositie in 2017 de Matthijs Vermeulenprijs.

De omgeving als een geschiedenisboek

In sommige stukken draait het om een bepaalde plek. Zo ging Moore voor het werk Sacred Environment uit 2017 terug naar Australië. Ze maakte een tiendaagse trektocht door het Yengo National Park, waar sind oudsher Aboriginal-stammen samenkomen voor hun heilige riten. "Onderweg merkte ik dat ik flarden van die geschiedenis kon teruglezen in het terrein" zei ze daarover in NRC. "Ik vond rotstekeningen van sterrenbeelden en dieren die naar een volmaakt ronde grot leidden. Intuïtief wist ik dat het een zonnegrot moest zijn. Toen ik een hoopje bladeren aan de kant veegde, stuitte ik inderdaad op een tekening van de zon. Ronduit bizar was het, de gewaarwording dat je de omgeving kunt lezen als een groot geschiedenisboek.” In het stuk is er een prominente plek voor het traditionele instrument van Australië: de didgeridoo. Verder is het geschreven voor een grote bezetting. Tijdens de première op het Holland Festival werd het uitgevoerd door het Radio Filharmonisch Orkest en Groot Omroepkoor.

Afval in de ruimte

Het werk Space Junk uit 2019 componeerde Moore voor het Asko|Schönberg Ensemble. Ze richt haar blik op het afval dat rondjes om onze planeet draait, eigenlijk overblijfselen van tientallen jaren ruimtevaartprogramma’s. Haar vader is natuurkundige en verzamelde gegevens over de positie van dat afval. De verdeling van het ruimtepuin over het uitspansel vertaalde Moore in hele bijzondere muziek.

Eén van de laatste werken van Moore is Hedera, oftewel klimop. Het is muziek voor achtstemmig a-capellakoor op tekst van twee gebeden uit de pre-christelijke tijd, vertaald in het Latijn, over de geneeskrachtige werking van kruiden. Moore schreef het stuk tijdens de coronapandemie. Klimop staat voor het ontwaken van het land na de pandemie.