Zo kan passiemuziek ook klinken ...

Barbara Hannigan, de van oorsprong Canadese sopraan die ook een tijd in Nederland woonde, is een tweede carrière begonnen, als dirigent. Op 20 maart, midden in de Corona-crisis, publiceerde zij een tweede CD als dirigent, samen het orkest Ludwig. Iedereen zit thuis, concerten kunnen niet gegeven worden, nieuwe cd’s dus ook niet gepresenteerd, daarom is dit een goed moment om er een podcast over te maken.

En dat is alleszins de moeite waard. De eerste CD die Ludwig en Hannigan samen maakten, 'Crazy girl crazy', leverde meteen een Grammy op, en dat was nog niet eerder vertoond in Nederland. Ook dit album (briljant opgenomen door Diskotabel-Panellid Guido Tichelman), is spectaculair. De keuze voor de muziek is gewaagd: de 49e symfonie van Joseph Haydn, 'La Passione', gekoppeld aan 'Quatre Chants pour franchir le seuil'. Het zijn indringende en uiterst moeilijk uit voeren hedendaagse klaagzangen, die je als luisteraar meenemen tot aan de grens van leven en dood. Sterker, zowel in deze liederen als in het eerste deel van de Haydn-symfonie, dwaal je als Eurydice door het rijk van de onderwereld. Het past dus in de lijdenstijd, je zou het geheel kunnen beschouwen als alternatieve passiemuziek, in het teken van dood en transfiguratie.

Toen we de CD in Diskotabel lanceerden had Peter Brunt moeite met de radicale en theatrale uitvoering van Haydn. Hij, zo zei hij, was getraind door Harnoncourt. Hij had moeite om de overgang te maken. En misschien zit hier dan ook het belang van dit nieuwe album. Hannigan en Ludwig behoren tot een nieuwe generatie musici die - na het regime van de authentieke uitvoeringspraktijk - zich met de bron in handen de vrijheid toeëigenen om te laten horen wat zij met de muziek willen vertellen.