I Never Cry - no nonsens roadmovie vol zwarte humor

I Never Cry (Polen/Ierland 2020). Drama van Piotr Domalewski. De zeventienjarige Poolse Olka is een auto beloofd wanneer ze haar rijbewijs haalt. Maar wanneer haar al zeven jaar in Ierland werkende vader plotseling overlijdt en Olka zijn lichaam moet ophalen, vervliegt de hoop daarop al snel. Voor drama is niettemin geen tijd in deze vlotte, in grijsblauwe tinten en zwarte humor gedrenkte no-nonsense roadmovie, die ons door een mistroostige, absurd-bureaucratische wereld voert. De opgekropte woede en verbetenheid druipen van het gezicht van actrice Zofia Stafiej, die geweldig is als de niet voor een gat te vangen Olka. De muziek is van Hania Rani, ingetogen klanken waarin onder meer de momenteel zo modieuze piano-close-up te horen is (van zo dichtbij opgenomen dat je het mechaniek van het instrument hoort).

Eerder las je hier al over deze films; de muziek uit die films is nu of binnenkort ook te horen in de podcast Nieuwe Filmmuziek Op 4:

De Slag om de Schelde (Nederland 2020). Oorlogsfilm van Matthijs van Heijningen jr. In het kader van 75 jaar bevrijding initieerde het vfonds deze groots opgezette film over een enigszins vergeten hoofdstuk uit WOII. Het scenario van Paula van der Oest (The Domino Effect) volgt drie jonge personages: een Zeeuws verzetsmeisje, een Nederlandse nazi en een Britse piloot. Door de constante perspectiefwisselingen duurt het even voor de film op gang komt, maar de toon is aangenaam genuanceerd en onsentimenteel.

Regisseur Van Heijningen (van Hollywoodgriezelfilm The Thing) voert de spanning vaardig op en focust meer op persoonlijk drama dan groot spektakel, wat vooral goed uitpakt in de bloedstollende, Saving Private Ryan-achtige finale.

De muziek van Emilie Levienaise-Farrouch kun je goed horen als èchte filmmuziek: ondersteunend bij de beelden, met een ingehouden spanning, maar zonder op de voorgrond te (willen) treden. Niet het soort filmmuziek dat je op een concertpodium, los van de beelden, zou programmeren.

Emilie Levienaise-Farrouch is Frans, maar woont en werkt in Londen. Naast haar werk als filmcomponiste is ze ook actief betrokken bij diverse projecten met beeldend kunstenaars: video-installaties en VR-installaties. Inmiddels werkt ze aan haar derde eigen album, na ‘Like Water Through the Sand’ (2015) en ‘Epoques’ (2018).

Minari (Verenigde Staten 2020). Drama van Lee Isaac Chung. Met o.a. Steven Yeun, Yuh-Jung Youn, Will Patton, Yeri Han en Alan S Kim. In dit goeddeels autobiografische drama blikt regisseur Lee Isaac Chung

liefdevol terug op zijn jeugd in een Koreaans-Amerikaans gezin op het

platteland van Arkansas. De film kreeg Oscarnominaties onder andere voor Beste Film en voor de beste soundtrack; een Oscar werd gewonnen door Youn-Yuh Youn voor beste bijrol.

Minari vertelt het verhaal van een Koreaans-Amerikaanse familie die verhuist naar het landelijke Arkansas. De vader heeft een typische 'American Dream' en droomt ervan om een boerderij te openen waar hij Koreaanse groente kan telen. De omstandigheden en de veranderingen zorgen al snel voor spanningen binnen de familie, financieel gaat het allemaal niet makkelijk, en na een poos krijgt het gezin ook het gezelschap van Monica's Koreaanse moeder, die naar de Verenigde Staten verhuist om op de kinderen te passen.
Minari is de Koreaanse naam voor een typisch Oost-Aziatisch kruid dat makkelijk te cultiveren is in de nabijheid van water. In de film leert de jonge David het kruid kennen via zijn Koreaanse grootmoeder. De plant kan beschouwd worden als een metafoor voor migratie en de spreekwoordelijke wortels waarmee migranten zich in een nieuw land vestigen.

De muziek van Emile Mosseri is melodieus en meestal tamelijk ingetogen, en heeft niet de af en toe heftige emotionaliteit van zijn score voor The Last Black Man in San Francisco, maar heeft wel een duidelijke verwantschap met zijn muziek voor Kajillionaire. Interessant is dat Mosseri de muziek schreef met niet meer dan het script - zodat sommige edits van het beeldmateriaal konden worden aangepast aan de muziek in plaats van andersom.
Mosseri zegt zelf in een interview dat het best even zoeken was naar een goed evenwicht tussen de intieme sfeer van een familie van vijf personen en de wat grotere context van het landschap en het wennen aan een nieuw leven voor een immigrantenfamilie. ‘Je wilt dan geen grote, bombastische muziek, maar juist een delicate sfeer, en intimiteit’ aldus Mosseri. En daarin is hij uitstekend geslaagd.

Een niet onbelangrijke factor bij het maken van de soundtrack is ook dat er met echte strijkers is gewerkt, een 40-koppig orkest uit Macedonië, en dat is wel effe anders dan de samples waar je als componist tijdens het componeerproces mee werkt. Bijzonder is ook dat hij de sound voor een deel heeft ontwikkeld door een Yamaha-piano (ook gebruikt voor Kazillionaire) te combineren met een zo laag mogelijk gestemde oude gitaar. De combinatie van die klanken geeft het resultaat een heel eigen signatuur.

Black Widow (Verenigde Staten 2020). Actie van Cate Shortland. Met o.a. Scarlett Johansson, Florence Pugh, Rachel Weisz, David Harbour en O-T Fagbenle. Het duurde lang voordat de heldin uit de Marvel-superhelden-serie Natasha Romanoff/Black Widow een eigen film kreeg, maar het wachten was wel de moeite waard. Deze spionagethriller met knipogen naar James Bond en Jason Bourne spoelt terug naar de periode vlak na Captain America: Civil War. De Avengers hebben ruzie, dus haalt Natasha de banden aan met de KGB-agenten die ooit haar nepfamilie vormden (fijne rollen van Pugh, Harbour en Weisz). Adembenemende actie, onbegrijpelijke knokpartijen, onwaarschijnlijke stunts, het zit er allemaal in. Regisseur Shortland geeft de film een rauw-poëtisch randje, dat soms wat vloekt met de kluchtige humor en het popcorngeweld. Maar in de reeks is dit een hoogtepunt, erg vermakelijk en een tikje melancholiek. En de muziek? Die heeft een ouderwetse filmmuziek-kwaliteit, een tikje tacky, heldhaftig en meeslepend, prima gedaan door de Schotse componist en producer Lorne Balfe.

Supernova (Verenigd Koninkrijk 2020). Drama van Harry Macqueen. Met o.a. Colin Firth en Stanley Tucci. Amerikaanse romanschrijver Tusker (Tucci) en Britse pianist Sam (Firth), al tientallen jaren een stel, reizen keuvelend in hun camper door het Engelse Lake District. Maar dit is niet zomaar een gezellige vakantie: Tusker lijdt aan beginnende dementie en wil nog één keer dierbare herinneringen ophalen. Supernova is een oer-Brits drama: smaakvol en beheerst verteld, op het afstandelijke af. Toch is het erg aangenaam om anderhalf uur op te trekken met deze sympathieke personages. Hun liefde heeft een prachtige vanzelfsprekendheid, wat allicht mede te danken is aan de echte (hetero)vriendschap tussen Tucci en Firth. Ontroerend en prachtig verhaal over de liefde tussen twee mensen, en hoe de keiharde realiteit soms dwingt tot hartverscheurende keuzes. Met echt heel mooie muziek van Keaton Henson (geboren 1988), die er blijkens zijn website niet van houdt om over zichzelf te praten - de Engelse folkrockmuzikant, kunstenaar en dichter uit Londen geeft ook zelden optredens omdat hij kampt met extreme podiumangst. Gelukkig schreef hij muziek die al net zo ingetogen klinkt als hij zelf is en die past perfect bij deze fijne film.

Judas and the Black Messiah (Verenigde Staten 2021). Drama van Shaka King. Met o.a. Daniel Kaluuya, Jesse Plemons, Lakeith Stanfield, Dominique Fishback en Ashton Sanders. De zwarte messias uit de titel is Black Panther Fred Hampton en zijn Judas is Bill O’Neal, een kruimelcrimineel die eind jaren zestig door de FBI wordt geronseld om te infiltreren bij Hamptons afdeling van de Black Panther Party for Self-Defense in Chicago. Waargebeurd, wat deze tragische geschiedenis nog aangrijpender maakt. Fraai geschoten en genuanceerd verteld, maar de allergrootste troef van de film is acteur Kaluuya, die eindeloos veel kanten van Hampton laat zien – bevlogen, strijdbaar, verliefd, verlegen, etc – en voor zijn rol terecht werd onderscheiden met een Oscar (voor beste bijrol). De mooie, soms jazzy muziek is van Craig Harris en Mark Isham.

Ammonite (Verenigd Koninkrijk/Australië/Verenigde Staten 2020). Drama van Francis Lee. Met o.a. Kate Winslet, Saoirse Ronan, Gemma Jones, Fiona Shaw en Claire Rushbrook. 1840, West Dorset. Mary, een belangrijke, maar door het establishment vergeten paleontoloog, leeft alleen met haar moeder in een huisje aan de kust. Haar gevoelens houdt ze al net zo verborgen als de fossielen in de stenen die ze dagelijks zoekt aan het strand. Totdat de jonge Charlotte langskomt en de twee vrouwen verliefd worden op elkaar. Tweede film van Lee lijkt veel op zijn bejubelde debuut God’s Own Country uit 2017, over twee schaapherders die verliefd worden. Ammonite is al even rauw, oprecht en direct (ook in de seksscènes). De stuurse Mary en petieterige Charlotte worden knap gespeeld door respectievelijk Winslet en Ronan. De muziek bij deze aangrijpende film is van Dustin O’Halloran en Volker Bertelmann (laatstgenoemde is ook bekend onder zijn artiestennaam Hauschka). Een klein ensemble van strijkers en piano is te horen in acht betrekkelijk korte stukken (en een korte cello-solo), waarbij de componisten getracht hebben de tijdgeest van de eerste helft van de 19e eeuw te vangen. Emotioneel, maar tegelijk ingehouden, en mooi ingevoegd in omgevingsgeluiden van de wind en de branding aan de kust - mooie voorbeelden in de trailer!

Nomadland (2020). Drama van Chloé Zhao. Het verhaal van een vrouw, gespeeld door Frances McDormand, die tijdens de Grote Depressie rondreist door het westen van de VS. Gebaseerd op het boek van Jessica Bruder. De film van de Chinese regisseur Chloé Zhao won afgelopen jaar de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië. Het was voor het eerst in tien jaar dat een vrouw de hoofdprijs won, de laatste keer hiervoor was Sofia Coppola voor Somewhere. Voor de muziek maakte Zhao gebruik van bestaand materiaal van de Italiaanse componist Ludovico Einaudi, naast een tot nu toe niet uitgebrachte track van de IJslandse componist Ólafur Arnalds en vijf stukken die live tijdens de opnamen werden gespeeld, charmante ‘liedjes-bij-het-kampvuur’-stijl.

Work from home is een fijne verzameling fragmenten uit de soundtracks van enige tientallen films, met werk van onder meer Alexandre Desplat, James Horner en ook weer Thomas Newman. Allemaal ingetogen, of om het anno 2021 uit te drukken: 'chilled' muziek die het prima doet zonder de bijbehorende beelden!

Filmomschrijvingen met dank aan Cinema.nl

DE MEEST AANGRIJPENDE EN ONVERGETELIJKE SOUNDTRACKS ALLER TIJDEN

Wil jij op de hoogte blijven van de meest recente filmscores en samen met filmmuziekkenners en fans bepalen wat de absolute klassiekers zijn? Word dan nu lid van onze Facebookgroep. Daar kun je je luister- en kijktips delen en ook nog leuke filmmuziek weetjes opdoen. Wij zullen hier ook de nieuwste video's, tips en inspiratie met jullie delen.

Ja, ik meld me aan