One last playground

Zou het goed gaan met Herman Tjeenk Willink, een man die ik hoogacht? Moet hij, bijna tachtig, weer iedere dag op zijn fietsje naar het Binnenhof om de boel vlot te trekken, de kinderen de weg te wijzen. En wat zouden die vier vijf grote onderwerpen zijn die een nieuw kabinet volgens hem moet gaan aanpakken. Laat me raden … Misschien goed als hij nog even het artikel leest dat Emy Demkes deze week bij De Correspondent publiceerde, met een simpele oplossing voor verschrikkelijk veel problemen: beloon arbeid en maak vervuiling duur. En kijk dan vooral ook even naar de foto’s bij het stuk. One last playground van Farhad Rahman. Spelende kinderen in Bangladesh, in enorme tijdelijke zandbakken die ontstaan als watermassa’s worden gedempt en omgevormd tot bouwterrein. Vanuit alle hoeken van de stad (Dhaka) komen kinderen naar de zandvlaktes om elkaar te ontmoeten en hun fantasie los te laten op het lege canvas. Dus toch iets van toekomst? Het briljante is dat de kleuren van de kleren van de kids eruit springen, terwijl het hele tafereel gebleekt lijkt, alsof het nu al aan het vervagen is, het spel, de kinderen, de droom, de toekomst. Herman, hoeveel tijd heb je nog? Rasch, rasch