Pelgrimage

Lezen is wandelen voor de geest, zeg ik weleens. Nu lees ik een boek waarin je beide tegelijk doet. Altijd vandaag. Van Wim Diepeveen. Hij beschrijft er zijn voettocht naar Santiago de Compostela in. “Lopen naar het einde van de wereld” en naar het begin van een nieuw leven, als hij begint is hij totaal kapot. Burnout. Leeg. Het mooie van zijn verslag is dat je het als lezer bijna fysiek meemaakt. Omdat hij heel dicht blijft bij de concrete dingen die het dagelijks leven van 3000 kilometer lopen uitmaken. “Zal ik het pad beschrijven? Vraag hij zich af op 12 september 2017, op de camping Beau Rivage in Conques, na een etappe van 23 kilometer. “De stenen en keien, de wegmarkeringen? De geur van de herfst? De route? Het landschap? De dorpjes, de boerderijen, de kerken? De koeien! De honden? Het geluid van de wind in het gras? De stoet van pelgrims onderweg? De ontmoetingen ’s avonds aan tafel? De pijn in mijn voeten? De ruis in mijn hoofd?” Zo’n passage ontroert mij. Omdat een pelgrimstocht gericht is op innerlijke volledigheid, vol-ledig, op een zeldzame spirituele ervaring, maar zonder die gewone alledaagse werkelijkheid gaat het niet.