Kak. De columns van Cécile Huijnen gebundeld

Kak. Zo heet het. Het boek dat violiste Cécile Huijnen aanstaande maandag met veel trots, met heel veel trots presenteert. Haar eersteling. Het is een bloemlezing uit de columns die ze de afgelopen jaren schreef voor Passaggio onder de noemer Snapshot Klassiek. Kak is een veel betere titel. Ze heeft er slapeloze nachten van gehad. Kan dit wel? (Terwijl al die columns gaan over wat er kan en niet mag en moet.) Het titelstuk beschrijft een terugkerende nachtmerrie. Ik bid dat ik Brahms heelhuids doorkom en ben blij dat het orkest een intro van een paar minuten heeft. Kan ik even acclimatiseren. De dirigent heft z’n handen, en dan hoor ik de eerste maten van het vioolconcert van Tsjaikovski. Kak. Ik bewaar heerlijke herinneringen aan het opnemen. Zoals in Carré, waar ze moest spelen, en we even de geur konden snuiven van het grote podium. Als een kind was ik. En altijd steggelden we over de laatste zin. Haar grootste vijand: zelfcensuur. Haar grootste kracht, zelfspot. Als ze een column had voorgelezen keek ze me aan met de vragende blik van de perfectionist. Was het goed? Ik was met mijn gedachten al bij de volgende. Was het echt goed, je moet het zeggen hoor. Ja, Cécile, het is goed. Echt goed.