Het culturele landschap van Annemarie Prins

Benieuwd naar de kunstwerken waar ze het over heeft tijdens de uitzending? Hieronder vind je een overzicht.

Y Despues – Federico García Lorca

“Wat zo mooi is aan gedichten? Het eeuwige verlangen. Dat kleeft ook aan mij. Soms rauw, soms teder, maar ook een vorm van eenzaamheid en heftigheid. De gedichten van Lorca uit New York, tegen bijvoorbeeld de katholieken gesettelde orde zijn heel heftig. Het was een soort Ramses Shaffy in het verkeerde land, in de verkeerde tijd. Hij kon alles. Hij was sociaal, charmant, creatief en tegelijk best onhandig. Hij was heel geliefd en gekend.”

Federico García Lorca was een Spaanse progressieve dichter en toneelschrijver. Lorca geldt als een van de belangrijkste figuren van de 20ste-eeuwse Spaanse literatuur. Hij behoorde tot de Generatie van '27. Een belangrijke groepering in de Spaanse literatuur, voornamelijk actief tussen 1923 en het begin van de Spaanse Burgeroorlog. Lorca wordt door velen gezien als de grootste dichter die Spanje heeft voortgebracht. Veel van zijn werk is in het Nederlands vertaald.
Met de tekst van ‘Y Despues’ geschreven door Lorca heeft componist Louis Andriessen een muzikale uitvoering gecomponeerd, gezongen door Astrid Seriese.

Samuel Beckett

Samuel Barclay Beckett was een Ierse (toneel)schrijver en dichter. Beckett wordt beschouwd als een van de belangrijkste auteurs van de twintigste eeuw. Hij studeerde Frans en Italiaans in Dublin en doceerde Engels in Parijs, waar hij zich vanaf 1937 definitief vestigt. Hij is vooral bekend als auteur van klassiek geworden toneelwerken, waaronder ‘Wachten op Godot’, maar schreef ook romans, zoals ‘Murphy’ en de cyclus ‘Molley’. In 1969 kreeg hij de Nobelprijs voor de literatuur.

“Beckett spreekt mij aan omdat hij non-conformistisch is. Beckett roept bij mij ook de gedachten aan de pianist Misja Mengelberg op. Hoe hij is ligt heel dicht bij hoe Beckett is. Omdat hij de formaliteiten overboord gooit. Zijn werk heeft een fundamentele kaalheid. Daar houd ik van. Ik ben niet gek op romantiek.”

Meer informatie over Samuel Beckett

De slotacte van café Muller van Pina

“De muziek van Café Müller is prachtige muziek, maar het toneelbeeld zal me eeuwig bij blijven. Het toneel stond vol stoelen. Tijdens het einde van het stuk, renden, speelden en struikelden ze, alsof het de laatste dagen van de wereld zijn. Je hoort door die aria de vallende stoelen heen.”

Café Müller is een dans gechoreografeerd door Pina Bausch op de muziek van Henry Purcell. Het is sinds de oprichting regelmatig uitgevoerd. In mei 1985 werd het opgevoerd en gefilmd in het Opernhaus, in december van dat jaar werd de film uitgezonden op de Duitse televisie. De dans werd geïnspireerd door en gebaseerd op de jeugdherinneringen van Pina Bausch aan het zien van haar vader in zijn café in Duitsland, tijdens en direct na de Tweede Wereldoorlog.

Die sieben Todsünden - Bertolt Brecht en Kurt Weill

Die sieben Todsünden is een ballet waarin twee Anna's (een zangeres en haar dansende alter ego) zich in de Verenigde Staten van stad naar stad begeven om een fortuin bijeen te vergaren voor de familie thuis op het platteland. De Anna's doen zeven steden aan, waarin de zeven doodzonden hoogtij vieren: luiheid, trots, boosheid, gulzigheid, ontucht, hebzucht en afgunst.
Die sieben Todsünden zou het laatste resultaat zijn van de samenwerking tussen componist Kurt Weill en dichter Bertolt Brecht zijn. Beiden waren inmiddels uit Duitsland gevlucht vanwege het opkomende nazisme.

“Samenwerking is altijd het allerbelangrijkste. Met elkaar ben je sterk. Het is samen componeren, aanvullen, onder elkaar wroeten. Je moet niet denken aan wat is ingewikkeld, maar aan wat je wilt. Je doet wat je doet omdat dat is wat je wil.”

Meer informatie over 'Die sieben Todsünden