Het culturele landschap van Eric Oosthoek

Kunstwerk 1: Wie is bang voor Virginia Woolf? van de Nederlandse Comedie

"Deze voorstelling was voor mij een mokerslag," zegt Eric als hij wordt gevraagd naar zijn kunstwerken. Eric had als jongen een halfbroer die al heel beroemd was in het toneel en zijn vader was niet heel enthousiast dat hij ook die kant op wilde. Toch werd hij als puber heel actief in het amateurtoneel. Toen hij 15 was zag hij deze voorstelling en hij wist direct dat dit was wat hij wilde. Alles kwam erin samen; zijn jeugd, het huwelijk van zijn ouders en meer. Eric leerde ervan dat je met theater veel emoties kunt genereren die het publiek raken en inzicht geven in zichzelf. Hij zag de eerste versie van het stuk en kwam sidderend en trillend uit de zaal. Wat verder grappig is, is dat Ank van der Moer (die meespeelde in die eerste versie, red.) hem later moest beoordelen bij zijn toelating op de toneelschool. Ze zei met donkere stem: “Jonge man, dit was heel aardig, maar je zult nog veel moeten leren.”

Kunstwerk 2: Couple under an umbrella, Ron Mueck (2013)

Ron Mueck is bekend van zijn hyperrealistische werken. Dit werk van een ouder echtpaar onder een paraplu staat in Museum Voorlinden. De schoonheid zit hem voor Eric in de manier van kijken. En hoe je naar iets kijkt, hoe je iets ziet, zegt alles over hoe je omgaat met de werkelijkheid. Als je met acteurs werkt, zoek je ook één gebeurtenis, één gevoel (een hanger/haakje) waaraan de acteur alles kan ophangen. En vandaar werk je toe naar iets dat invoelbaar is voor een groot publiek. In de beginperiode kreeg Eric nog wel 1000 brieven van mensen die geraakt waren door zijn werk. Ze hadden het gevoel dat wat hij gemaakt had over hen ging.

Kunstwerk 3: Beelden van Lut Brackx, Vlaams beeldend kunstenaar (1965)

Voor de serie ‘Oog in oog’ woonde Eric vier jaar in Antwerpen en daar maakte hij kennis met het werk van Lut Brackx. Voor hem is het een uitvergroting van de werkelijkheid. En dat doe je met theater ook en ook in boeken. Je kiest één element of detail, dat je groter maakt om een verhaal te vertellen. Dit soort beelden staan bij zijn schrijfplek. Ze herinneren hem er ook aan dat hij niet alleen maar voor zichzelf zit te schrijven. "Denk erom, je doet het niet voor niks. Je doet het voor je lezers, je publiek. Want je kunt prachtige boeken schrijven, maar als niemand ze leest, heb je er niks aan."

Kunstwerk 4: Jeanne Moreau - Miles Davis - Louis Malle - Paris - 1958

Eric hoorde deze on-the-spot-improvisatie voor het eerst op de toneelschool. Dat maakte diepe indruk. Henk van Dijk was toentertijd zijn zangleraar toen hij de acteursopleiding volgde. Hij liet ter inspiratie veel muziekstukken horen aan zijn studenten. Van Dijk liet dit horen nadat hij verteld had over hoe het tot stand was gekomen. Miles Davis pakte z’n trompet en zei: 'zet de film maar aan'. Vervolgens speelde hij direct mee met wat hij zag. Dat is hoogst ongebruikelijk, want meestal wordt er aan filmmuziek zo geschaafd en gedaan, omdat er een beoogd effect is dat gehaald moet worden. Die ervaring en deze muziek zijn hem dierbaar. Deze manier van filmmuziek maken is vormend geweest en hij vindt het nog steeds prachtig.