Singer/songwriter Nick Ward maakt debuut als speelfilmcomponist van drama 'Jimpa'

Waar gaat het drama Jimpa over?

Regisseur Hannah (Colman) en haar non-binaire tiener Frances (Mason-Hyde) reizen samen naar Amsterdam voor een bezoek aan hun homoseksuele grootvader 'Jimpa' (Lithgow). Wanneer Frances het liefst een jaar bij Jim in Amsterdam wil blijven om er diens laatste schooljaar af te maken, wordt Hannah gedwongen haar blik op ouderschap te herzien. Ook de relatie met haar vader komt in een nieuw daglicht te staan.

De film volgt een moeder die gedwongen wordt haar opvattingen over ouderschap te heroverwegen en eindelijk oude verhalen over het verleden onder ogen te zien. Jimpa gaat later deze maand in première op het Sundance Film Festival van 2025. En daarna ook in Nederland.

Het Nederlandse Viking Film coproduceerde de film. De Nederlandse cast van Jimpa bestaat uit onder meer Romana Vrede, Hans Kesting, Frank Sanders, Erle de Lanooi, Hanna van Vliet, Zoë Love Smith, Teun Stokkel en Arjan Ederveen. Zij schitteren samen met Oscarwinnaar Olivia Colman (The Father, The Favourite) en Golden Globe winnaar John Lithgow (The Crown, Interstellar).

Welke muziek hoor je in het drama Jimpa?

De in Sydney wonende singer/songwriter Nick Ward heeft zijn debuut gemaakt als speelfilmcomponist van het drama Jimpa.

Wie is Nick Ward?

De Australische multi-instrumentalist en popartiest Nick Ward verscheen slechts enkele jaren geleden met zijn eigen stijl van slaapkamerpop. Hij werd opgepikt door onder andere Triple J Unearthed en bereikte hiermee wijds publiek. Ward maakt ook deel uit van het muzikale collectief Full Circle uit Sydney, dat jonge creatievelingen samenbrengt om de grenzen van de popmuziekervaring te verleggen. In 2024 heeft hij tot nu toe Gimme uitgebracht.

De muziek van Nick Ward overstijgt grenzen en verweeft elementen van indiepoprock, emo, elektronica en hiphop om een ​​geluid te creëren dat uniek is voor hem. Ward zag zijn debuutalbum, 'House With The Blue Door', dat hij net voor zijn 22e verjaardag afrondde, aanvankelijk als een soort wazige tijdcapsule voor zijn jeugd. Nadat hij een middag had doorgebracht op een tentoonstelling in Sydney van Hilma Af Klints schilderijen 'The Ten Largest' (1907), kreeg Ward het idee om een ​​album te maken over de kindertijd en de aanhoudende emoties uit het verleden. "Het gaat over familie, de kindertijd, DNA en de complexe relatie die we hebben met het verleden. Ik wilde mijn jeugd en adolescentie samenvatten en onderzoeken hoe trauma en geheugen van invloed zijn op wie ik vandaag ben,” legt Ward uit.

Net als bij zijn vorige releases schreef en produceerde Nick 'House With The Blue Door' voornamelijk in zijn slaapkamerstudio. Gevuld met snuisterijen, een muur vol foto’s, filmstills, stukjes tekst, posters en een whiteboard met gekrabbelde ideeën, is het precies de opnameomgeving die je je voorstelt als je naar Wards slaapkamerpop luistert. Het album heeft een tastbare, ruwe kwaliteit: sissende tapes, wippende ritmes, skitterende beats en een warrige voicemailopname van een van Nicks grootouders.

Als producer noemt Ward de innovatieve ambientartiest Brian Eno als een van zijn belangrijkste invloeden.