Franse componist Martial Solal overleden

De ontslagnemende minister van Cultuur Rachida Dati noemt hem op X in één adem met grote namen uit de jazz zoals Oscar Peterson, Bill Evans en Ahmad Jamal.

Solal werd op 23 augustus 1927 geboren in Algiers, in een joodse familie. Op zesjarige leeftijd begon hij met pianospelen. In 1950 trok hij naar Parijs, waar hij de vaste pianist werd in de Club Saint-Germain, een ware jazztempel, en in de Blue Note. Hij begeleidde jazzmuzikanten als Dizzy Gillespie, Sonny Rollins en Sidney Bechet.

Zijn carrière bracht Solal overal ter wereld. In 1963 werd hij over de Atlantische Oceaan uitgenodigd op het Newport Jazz Festival, een bekroning voor een jazzmuzikant. In 1999 kreeg hij de Jazzpar Prize, die wordt beschouwd als de Nobelprijs van de jazz. "Ik luisterde nooit naar platen, ik wilde op niemand lijken, zelfs niet op diegenen die ik bewonderde", zegt Solal in zijn dit jaar verschenen autobiografie.

À bout de souffle

Zoals gezegd werd Solal bekend door de muziek die hij schreef voor de film À bout de souffle van Jean-Luc Godard. De film vertelt het verhaal van Michel Poiccard (gespeeld door de 26 jarige Jean-Paul Belmondo). Poiccard is een nonchalant koelbloedige autodief die Parijs onveilig maakt en intussen een relatie aangaat met de amorele Patricia (Jean Seberg). Beelden van een vluchtende Belmondo - waggelend, struikelend, gewond en met z'n arm op de rug - levert een onvergetelijke scène op. En er zijn er meer. Godards debuutfilm, zo ongeveer de opmaat van de nouvelle vague, liet decennia later nog volop zijn invloed gelden. Jim McBride maakte in 1983 een (zwakke) Amerikaanse variant, met Richard Gere en Valérie Kaprisky in de hoofdrollen.