Maria-Paula Majoor: "Jammer dat Bach geen strijkkwartetten heeft geschreven"

Iedere week reageert een panellid van Diskotabel op een aantal onmogelijke keuzes, die bieden immers een verhelderend kijkje in iemands wezen. Hoe luisteren de panelleden thuis naar muziek? Staat hun speellijst op shuffle of op repeat? En welke instrumentele bezetting heeft hun voorkeur? Deze week: violist Maria-Paula Majoor.

Lees hier alle interviews

Spotify of cd’s?

CD’s, want ik hou ervan om een album van begin tot eind te luisteren, dan neemt de spanningsboog je van begin tot eind mee. Dat is iets waar we met het Matangi Kwartet ook iedere keer over nadenken als we een nieuwe cd gaan opnemen. Welke stukken zetten we bij elkaar en in welke volgorde? Op Spotify schiet je van nummer naar nummer.

Shuffle of repeat?

Ik háát shuffle! Dat is zo’n functie die ik dan per ongeluk aanzet en dan niet meer uit krijg. Ik ben echt van repeat. Ik had vroeger een cd-speler waarmee ik precies kon instellen welk stukje binnen een nummer ik wilde laten herhalen. Daarmee heb ik een bepaalde sequens in het tweede deel van Strijkkwartet nr.3 van Schnittke heel precies bepaald en vervolgens helemaal grijsgedraaid. De opname van het Kronos Quartet was dat, die word ik nooit beu.

Altviool of cello?

Cello. Karsten, mijn man en altviolist in het Matangi Kwartet, weet ervan hoor. Ik vind het lage in de cello zo mooi, die donkere bassen, en tegelijkertijd kan het instrument ook nog heel mooi zingen in de hoogte. De cello heeft gewoon de mooiste klank van alle strijkinstrumenten. Een cellist omarmt zijn instrument ook nog tijdens het spelen.

Ik doe het zelf soms heel even, dan pak ik een cello en ga ik even wat zitten zagen. Zo raakte ik op 15-jarige leeftijd helemaal verliefd op het Strijkkwintet in C van Schubert. In het eerste deel zit een prachtige solo voor de eerste cellist. De partij van de andere cello is op die plek min of meer hetzelfde als die van de tweede viool, dus die probeerde ik dan soms uit.

Strijkwartet of ork…

Strijkkwartet! Wat een makkelijke vragen, zeg!

Het is voor mij een smaakkwestie. Mijn smaak blijft zich ontwikkelen en tegenwoordig kan ik ook best naar een symfonie luisteren, maar ik wist toen ik op het conservatorium begon al dat ik in een strijkkwartet wilde spelen. Bij een orkest heb je te maken met de muzikale ideeën van de dirigent en hoe de musici van het orkest dat spelen. In een strijkkwartet klinkt veel meer de persoonlijk uitdrukking van de vier musici en ook de klankwereld vind ik prachtig. Het raakt me veel meer, want ik hou van het écht persoonlijke.

Ochtend of avond?

Ik luister eigenlijk de hele dag. Dat begint ’s ochtends al als ik de kinderen naar school breng, dan luisteren we naar de radio of we kiezen om beurten iets uit op Spotify. Als ik ’s avonds na afloop van een concert naar huis rijd, zet ik meestal ook nog muziek op. Ik ben niet snel verzadigd, dus het komt maar een enkele keer voor dat ik denk: nu even niet. Als ik per se moet kiezen, dan vind ik de ochtend fijner. Wat je dan hoort neem je mee de rest van de dag in. Dat mag best een keer een zware symfonie van Mahler zijn hoor, dat is helemaal niet erg.

Bach of Silvestrov?

Nu maak je het me tóch moeilijk. Mijn hart staat open voor Silvestrov. Het Matangi Kwartet heeft een bijzondere band met hem sinds we met hem hebben samengewerkt. Zijn muziek is heel instinctief en organisch en ontstaat vaak als hij improviseert achter de piano. Het klinkt mystiek op een poëtische wijze, en is vooral heel melancholisch.

Toch kies ik voor Bach. Hij is in zekere zin compleet tegenovergesteld aan Silvestrov: elke noot is verklaarbaar. Speel je één noot anders, dan is het geen Bach meer. De uitdaging met zijn muziek is om die genialiteit niet te laten overheersen in een uitvoering, uiteindelijk draait het ook bij Bach om muziek die op een muzikale manier gespeeld moet worden. Het is wel heel jammer dat Bach geen strijkkwartetten heeft geschreven, maar gelukkig zijn er prachtige partita’s en suites.

Debuut-cd of best-of-verzameling?

Dan is een nieuwe cd toch spannender dan een best-of-cd met bestaand materiaal. Ik weet nog goed dat we met het Matangi Kwartet onze eerste cd maakten met muziek van Haydn, Dvorak en Schubert. Toen de eerste druk was uitverkocht vroeg de platenmaatschappij of we een tweede druk wilden. Nou, dat wilden we natuurlijk wel. Maar een derde druk? Dat hoefde het van ons niet meer. We stonden als kwartet inmiddels op een heel ander punt in onze ontwikkeling, dus waarom zouden we blijven terugblikken op hoe we toen gespeeld hebben?

Concertgebouw of Carnegie Hall?

Spelen in Carnegie Hall was super bijzonder, maar uiteindelijk is het ook maar gewoon een zaal. Het Concertgebouw heeft iets speciaals, vooral de kleine zaal. Net voordat een concert begint sta je daar achter de gordijnen met Sebastiaan, de vrolijkste suppoost van het land, en dan trekt hij aan het touwtje en mag je op. Dat is elke keer weer een mooi moment.

Tot slot: wat draai je nu helemaal grijs?

De Cold Song van Henry Purcell in een uitvoering door Voces8. Die zet ik met het grootste gemak twintig keer achter elkaar op in de auto.