Laura van der Stoep: "Mahler gaat mee naar een onbewoond eiland"

Iedere week reageert een panellid van Diskotabel op een aantal onmogelijke keuzes, die bieden immers een verhelderend kijkje in iemands wezen. Hoe luisteren de panelleden thuis naar muziek? Staat hun speellijst op shuffle of op repeat? En welke instrumentele bezetting heeft hun voorkeur? Deze week: altviolist Laura van der Stoep.

Liveconcert of cd?

Vorige week, toen we met het Nederlands Philharmonisch Orkest Tod und Verklärung speelden onder leiding van Markus Poschner, liet het applaus even op zich wachten nadat de laatste noot was weggestorven. Je kon het engagement van het publiek voelen in de zinderende stilte, het was een gevoel van verbondenheid tussen het publiek en het orkest. Iedereen begreep dat die stilte er op dat moment moest zijn, we hadden echt iets beleefd met zijn allen. Dat is wat livemuziek kan doen, dus ik kies absoluut voor een concert.

Maar ik hou ook van cd’s, blijf ze vooral maken!

Opera of filmmuziek?

Oh, dat is unfair! Ik heb echt een hele grote liefde voor allebei. Ik kán niet zonder opera. Als ik dat zou moeten missen, stierf er echt een stukje van mijn ziel. Maar hetzelfde geldt voor filmmuziek. Op Spotify zie je in mijn afgespeelde muziek een oneindige lijst van beide genres. Moet ik écht kiezen? Dan opera. Ik vind dat de meest overweldigende bundeling van de allermooiste disciplines: muziek, tekst, drama, decor. En omdat het live is, is geen avond hetzelfde!

Samen of alleen luisteren?

Ken je het moment dat je een schitterende zonsondergang ziet? Zo een die overweldigend is? Je hart brandt bijna je lijf uit en instinctief wil je al die pracht meteen met iemand delen. Aan de andere kant kun je op zo’n moment juist net met iemand samen zijn, terwijl je liever alleen had willen genieten. Iemand erbij kan zo’n moment ook verstoren.

Deze dualiteit ervaar ik ook bij muziek: soms wil ik er alleen in opgaan, maar ik zou het samen beleven zoals gisteren tijdens de orkestrepetitie van Mahlers Rückert-Lieder niet kunnen missen. Zou dat het antwoord zijn? Muziek luisteren doe ik liever in mijn eentje, maar muziek máken zonder meer samen.

Bombastisch of intiem?

Ik heb er welbewust voor gekozen om in een symfonieorkest te spelen. Dat is voor mij een ultieme plek als uitvoerend musicus. Het slagwerk en koper dondert van achteren verrukkelijk over je heen als je zit te spelen. Toch zijn de momenten dat Lorenzo Viotti ons oorverdovend zacht laat spelen met het hele orkest ook adembenemend. Met honderd man pianissimo spelen is misschien wel indrukwekkender dan met zijn tweeën.

Bach of Mahler?

Zonder enige twijfel Mahler: die gaat mee naar een onbewoond eiland. Zijn muziek is voor altijd en eeuwig. Net als dat een dag niet in één cadans voorbijglijdt, doet Mahlers muziek dat ook niet. Ik ervaar zijn werken echt als scènes uit het leven, een aaneenschakeling van prachtige ingewikkeldheid, met sombere en zonnige momenten. Zijn muziek is nergens hetzelfde, iedere maat is anders, het tempo verandert, de dynamiek verschilt. Gisteren keek ik in de partij voor mijn neus en ik dacht: ja, zo is het leven ook. Soms schrijft hij een akkoord dat zo mooi is dat je in die maat wil wonen, maar net als in het leven glijdt ook dat moment weer voorbij.

Zo veel schoonheid en zoet verdriet: mijn hart wordt altijd poreus als ik zijn muziek hoor. Na afloop heb ik altijd een moment voor mezelf nodig om te herstellen.

Viool of altviool?

Hou op! Dat is als kiezen tussen mijn ouders. Kan ik het interview nog cancellen?

Nou vooruit: ik ben begonnen als violist en pas later altviool gaan spelen. De instrumenten hebben andere functies, zeker in het orkest. De viool, met zijn relatief hoge register heeft vaak de melodie en valt daardoor natuurlijk nogal op, terwijl de altviool meer bezig is met klank en vulling, als spil tussen de hoge en de lage strijkers.

Ik ben wel eens een altviolist met primarius-karakter genoemd. Ik geniet enorm van de warme, donkere middenstem van de altviool, maar zit echt op het puntje van mijn stoel iedere noot de allerbelangrijkste van de partituur te vinden, haha. Ik speel buiten het orkest om nog veel viool en dan geniet ik extra van het feit dat ik “het liedje” heb, maar de keuze voor altviool in het orkest is voor mij zonder twijfel de juiste. Ik voel me echt als een vis in het water met de dienende rol die het instrument daar heeft.

Noem me schizofreen, maar ik ben gewoon allebei: violist en altviolist.

Favoriete cd van dit moment?

Ik luister in mijn vrije tijd niet veel naar klassiek, want daar ben ik beroepsmatig al zoveel mee bezig. Muziek buiten podium-uren dient dus vaak een doel, opzwepend tijdens sporten, vrolijk tijdens schoonmaken of melancholisch voor het opruimen van dat zolderkamertje in mijn ziel waar ik heel af en toe met pijnlijke herinneringen op schoot wil zitten.

Voor dit laatste luister ik bijvoorbeeld naar de muziek van Lily Kershaw en Sarah Siskind, maar ook de stem van Myrthe de Wolff nodigt me uit mijn allerzelfste zelf te zijn. Overigens zoek ik die weemoedige kant niet te pas en onpas op hoor, ik blik terug met mate.