Hanneke Last

Torenkamerplan
Ik ben bezig met het ontwikkelen van mijn voorstelling BEGIN. Een lang gedicht, onderverdeeld in verhalen, verteld in ritme en muziek.
Spoken word, korte verhalen, bespiegelingen en liedjes wisselen elkaar af. Dit alles over Begin en alles wat daarbij komt kijken. De hoop, de angst, de golf, het breken ervan, en dan? De muziek schreef ik met Leon Klaasse, Joel Groenewold en Roel Goedhart. Artistiek advies kwam o.a. van Lucas de Man, Frank Lammers, Ria Marks en Chiara Tissen.

In mei heb ik voor het eerst een uur van deze voorstelling gespeeld, in een dubbelavond met Remy van Kesteren. Deze try-out wil ik uitwerken tot een avondvullend geheel. Op 4 en 5 januari 2019 zal ik, aan het Begin van het nieuwe jaar, de voorstelling gaan spelen in theater Bellevue. Daarvoor heb ik ongeveer een kwartier aan nieuw materiaal nodig.

Mijn voornemen is elke dag iets te schrijven (denk aan een liedtekst, gedicht, kort verhaal) en te destilleren uit mijn bestaande werk wat ik al heb. Ik wil graag een boekje samenstellen wat ik aan wil bieden aan bezoekers van de voorstelling. Op woensdag komt Diederik Jekel langs om over de wetenschappelijke kant van Begin/ontstaan te praten. Ik hoop nog meer inspirerende ontmoetingen te kunnen hebben. Graag wil ik vrijdagavond met de band (of alleen de gitarist) een nummer ten gehore brengen.

Dag 1 - Maandag 29 oktober 2018

Kouwe meeuwen

Ik zie kouwe meeuwen vanuit het raam van de Torenkamer, ze zitten (een beetje raar ver uit elkaar) in een groepje bij het water.
Hier is gelukkig de verwarming precies op tijd aangegaan.

En het licht kon ook aan, liet Fieke net zien, kun je nagaan, ZO HARD WAS IK DUS AAN HET WERK.
DAT IK NIET DOORHAD DAT HET DONKER WAS.

Het is even wennen, maar de rust van dit werkplekje is heel fijn. Ik werk aan Begin, mijn voorstelling die 4 en 5 januari in Bellevue te zien zal zijn. Al een uur af maar er moet nog een kwartiertje bij, vind ik. Ik kan het niet helemaal alleen, en schrijf muziek met mijn band, maar het denken, praten en woorden schrijven kan allemaal wel. Begin. Iedereen heeft wel een verhaal over Begin. Van de schepping tot “Ik Vertrek” tot de dood.

Ik had me voorgenomen sowieso elke dag iets nieuws te schrijven en voor vandaag is dat gelukt, “Alle Trappen” is geboren.
En ik hang de muur vol met de voor mij onmisbare kaartjes (je hebt daar een computerprogramma voor, hoorde ik, een soort post-itjes programma, maar ik doe dat toch met kaartjes, of moet ik eraan, aan zo’n programma?)

Verder valt er over deze eerste dag, deze eerste hàlve dag want ik blijf tot half twaalf, nog niet heel veel te vertellen.

Het is een Begin.

Dag 2 - Dinsdag 30 oktober 2018

Alle trappen

Alle trappen
Waar we samen op hebben gelopen
Alle treden
Die we samen op en af zijn gestapt

Ik achter jouw billen
Jij achter mijn billen
Met de krant of rammelend met sleutels
Beetje moeizaam hand in hand
Al die keren dat we elkaar niet hebben geduwd
Al die keren dat we niet zijn gevallen

Alle deuren
Die we door zijn gelopen
Alle drempels die we op en over gingen
Ik achter jouw rug
Jij achter mij
Hand even loslatend
Of zacht, zonder te kraken
Door de wind dicht gesmeten
Aangebeld
Al die keren dat je vinger er niet tussen zat
De sleutel niet afbrak
Het slot er niet op zat

Al die deuren, al die treden
Al die auto's waarin we reden
Al die keren dat die heel bleven
En réden

Alle straten waarin we verkeerden
Alle keren, al die keren

En na deze keer?
Ook weer

Dag 3 - Woensdag 31 oktober 2018
Een prachtige herfstdag hier in de Torenkamer. Gisteravond moest ik al om half vier in theater Frascati zijn: we spelen deze week de voorstelling LOS drie keer.

Het blijft grappig om te werken hoe mijn lijf 's ochtends al lijkt te weten dat ik 's avonds moeten pieken en dat ik in de loop van de dag daar naartoe werk. Dat ik inzoom als het ware, naar die concentratie toe die ik voor deze intense voorstelling absoluut nodig heb.

Nu dus ook weer op weg naar het theater (welkom iedereen, morgen ook nog!), maar ik had een hele toffe dag hier. Diederik Jekel kwam langs. Hij is een vriend en een wetenschapper, en we hebben twee uur gepraat over begin en... einde. Beginnen is vaak risico nemen, en niet weten, maar wat als je precies weet hoe iets zal eindigen: begin je er dan nog aan?

Heb het gesprek verwerkt in de tekst "het gegarandeerde einde", vol woeste wetenschappelijke termen. Diederik was in elk geval heel enthousiast. :)

Morgen meer!

Dag 4 - Donderdag 1 november 2018

Ben

Ik was aan het eind van de middag even gaan hardlopen in het park. Het was een prachtige herfstdag geweest en nu begon de schemering te vallen. Alles had die mysterieuze kleur. Er waren aardig wat mensen, maar één man viel me op: hij liep op een drafje (niet in een hardloopoutfit) en in zijn hand had hij zo'n plastic lepelachtig ding, een "klemlepel", voor tennisballen. De bal zat erin geklemd. De man was niet groot, hij droeg een brilletje en riep: "Ben! Ben!"

Ik koppelde de bal aan een hond en toen ik bij hem was, vroeg ik: "Bent u uw hondje kwijt?"

En toen zei hij, nogal onverwacht en met een bizarre onderdrukte wanhoop: "I'm looking for my little boy." (vooral het woordje 'boy' hoor ik nog in mijn hoofd) "Have you seen a little boy on a bike?"

Een split second zag ik hem in mijn verbeelding een bal gooien naar een klein jongetje, om te apporteren.

Ik dacht: ik moet bij deze man blijven en hem helpen. Maar toen dacht ik, dat ik misschien meer kon betekenen als ik doorrende en de rest van het park doorzocht. Dus ik zei: "I'll keep my eyes open."

Hij riep weer: "Ben!"

Het klonk, nu ik anders luisterde, urgenter, klaaglijker, dragender. Je stem helpt je als je hem nodig hebt, je wordt nooit schor van schreeuwen als je ziel en zaligheid eronder zitten.

Ik liep verder en het hele park zag er anders uit. Er waren te veel bomen en struiken die het zicht belemmerden. De schemering viel te snel, dat was niet goed voor Ben. Er waren nergens hekjes bij het water, nergens hekjes. "Ben!" hoorde ik steeds vager, "Ben!". Ik keek om en zag dat de man met het brilletje gezelschap had van twee andere hardlopers in rode tenues. Dat was goed.

Hoe oud was Ben?

Daar! Daar verderop! Een klein jongetje op een fietsje, zoekend, zo leek het. Ik versnelde mijn pas, riep twijfelend: "....Ben?" (het klonk miezerig). Het jongetje reageerde niet, keerde om met de fiets en daar zag ik een hardlopende vrouw die even met haar hand over zijn hoofdje aaide. Ik zei, in het Engels: "Are you two together?" De vrouw knikte en zei: "Ja." Die dacht waarschijnlijk: wat moet zij met mijn zoon?

Het was Ben niet. Ben? Waar ben je?

Ik maakte mijn rondje af. Ik kwam de man met het brilletje niet meer tegen, ik hoorde hem ook niet meer. Het enige wat ik onderweg nog zag, was een rode bal tussen het riet van de vijver. Een dramatisch beeld, en volgens mij een oude bal. Het was bijna donker.

Ben was vast gevonden.

Vast.


Dag 5 - Vrijdag 2 november 2018