Annelotte Lammertse

Even voorstellen

Torenkamerplan
Mijn afstudeerwerk ging over een opera in een omsloten tuin waarin de mensen zich verliezen in de omgeving en hun werk en langzaam in de tuin worden opgenomen. Hierbij speelde grafiek, film, weefwerk en zang de hoofdrol. Het in het Vondelpark gelegen VondelCS lijkt me een prachtige plek om het idee van een omsloten groene omgeving op een grotere schaal op een nieuwe manier uit te werken. In de week zou ik me willen focussen op de vogels in het park en dan specifiek op de geluiden die ze maken. Die geluiden wil ik vervolgens vertalen in een met de hand gemaakt weefsel.

Vogels worden herkend door het geluid dat ze maken. Vervolgens wordt er gezocht waar ze zich precies bevinden. Terwijl de focus toch bijna altijd op de uiterlijkheden van de vogels ligt. Door het weven wil ik die geluiden in het park als het ware gaan opvangen. Door de geluiden te vertalen in lijnen, streepjes en stipjes worden de geluiden naar een vorm vertaald. De slingerende patronen (denkend aan geluidsgolven) worden zo de dragers van de vogelgeluiden. Door de geluiden te weven wil ik laten zien dat vormen van taal/muziek overal in kunnen zitten en dat geluiden verschillende vormen kunnen aannemen. Door techniek van het weven wordt het geluid ook voelbaar. Deel van het project zullen ook foto’s en video’s zijn die ik zal maken van de vogels in het park en die ik mee zal nemen naar de torenkamer.

Dag 1 - Maandag 1 oktober 2018
Kijker om de hals en oren gespitst liepen we door het Vondelpark. De krassende halsbandparkieten vlogen in grote getallen in de lucht. Aan het einde van de dag zoeken ze elkaar op bij de hoofdingang van het park om te overnachten. Net als de koksmeeuwen die je 's avonds in groepen kunt zien vliegen over het park. Echter overnachten zij buiten de stad, om de volgende ochtend weer terug te keren.
Kirrrrr .... Karr

Kijkend naar de lucht, schreeuwt Arthur opeens: 'Kijk, een buizerd!' De buizerd van het Vondelpark. Rondzwierend boven de bomen.
Hiéé Hiéé

De blauwe reiger loopt statig achter ons aan. Al het klein grut blijft goed verstopt, maar horen kunnen we ze wel.
Tvic Tvic ... i tui ti tsi tsi chré chré

In 1896 spot Thijsse een nachtegaal in het Vondelpark. Hierop volgde een heuse verzorgingscampagne. De vogel kreeg bewaking en volop voer. Ook werden er meerdere jonge nachtegalen uitgezet. Net als de halsbandparkiet, die in het begin werd bijgevoerd door een behulpzame vrouw. Maar de nachtegaal voelde zich minder goed thuis in het park.
Tiu ti uit kart

Dag 2 - Dinsdag 2 oktober 2018
Ik fluister vogelgeluiden naar mijn weefgetouw, al hopend dat die vormen zal maken.
Draad onder- en bovenlangs, draad onder en boven.
Minuten tel ik in steken.
Uren in centimeters.

Dag 3 - Woensdag 3 oktober 2018
Toen ik vanmiddag het Vondelpark inliep, wazig van het weven, zag ik een rolschaatser dezelfde bewegingen maken met zijn lichaam. Zwierend ging hij heen en weer rond de gele pylonnetjes.

Een wilde eend klapperde zijn vleugels hard op het water. De krakeend kwaakte er rustig bij, terwijl de grasmaaier vandaag het hele Vondelpark maaide. Een hond viel een nijlgans aan. De nijlgans won, door zijn bek open te sperren en een onhoorbaar geluid te maken.

Dag 4 - Donderdag 4 oktober 2018
Tussen het weven door kwam ik vandaag twee vogels uit het oude Perzië tegen,
en schreef nog meer geluiden van de hedendaagse stadsvogels op.

Dag 5 - Vrijdag 5 oktober 2018
Anni Albers zag in haar weefsels een verbeelding van een taal. De techniek van het weven, de kronkelende lijnen die onder en boven een andere draad langsgaan en zo vormen maken, heeft een gelijkenis met onze schrijftaal. Meanderende lijnen kunnen juist ook in samenwerking met de achtergrond stemmen weergeven die geluiden maken en echo's vormen.
Maar ook de materialiteit van het weefsel is een taal: Threats and fabrics communicate through stitched connections and tactile experience, 'reading' a textile entails an entanglement of different sensory modes.

Zelf zegt Anni Albers over de kracht van het handmatig weven:
Modern industry saves us endless labor and drudgery, but it also bars us from taking part in the forming material and leaves idle our sense of touch, and with it those formative faculties that are stimulated by it.