Im Abendrot

Een late zaterdagavond in juli. Echt heel warm wil het nog niet worden, het waait eigenlijk ook best flink, en de zon is niet in vlammende kleuren achter de horizon verdwenen, maar hield zich bijna de hele tijd schuil achter een saai wolkendek. Toch dromen we graag van een avond, een avond in de bergen, waar nog twee leeuweriken jubelend het zwerk opzoeken, moe van de lange wandeltocht, rondom de heuvels en de dalen, en alles badend in een gloed die allengs plaatsmaakt voor het diepblauw van de nacht. En met de tekstregels 'Wie sind wir wandermüde... ist dies etwa... der Tod?' komt de muziek schijnbaar volledig tot stilstand. Alsof er daarna niets meer kan volgen.

Een uur lang langzame muziek, muziek die traag voortschrijdt, die de tijd neemt, die loom als een zwoele zomeravond het eind van de dag en het begin van de nacht markeert.