Anton en Wilhelmina

Ach, hij was zo verliefd, de jonge Anton Webern. Nauwelijks twintig, bijna leerling van de grote vernieuwer van de muziek in de twintigste eeuw, Arnold Schönberg, maar ook nog zo verknocht aan de romantiek van de vorige eeuw, en ach, zo verliefd. Wandelingen door de Oostenrijkse wouden met zijn nichtje Wilhelmina Mörtl - ‘Om voor altijd zo te lopen tussen de bloemen, met mijn geliefde naast mij...' , zou hij later schrijven, en hij bedacht de noten, de melodie, de zwierige onbedorven vreugde van vier strijkers, met misschien Schönbergs Verklärte Nacht ergens in het achterhoofd... 'zonder zorgen, zo vrij als de leeuwerik in de hemel boven…' 
Anton Webern, de strenge componist die hij later zou zijn, toen nog een jongeling wiens hart en ziel openstond voor alle tedere gevoelens van zijn nichtje, voor de zwoele kalmte van een avondwandeling in Oostenrijk... 'Oh wat een zaligheid… Onze liefde vulde de lucht, we waren twee dronken zielen…’