De robots komen!

Wat moet een componist als zijn of haar inspiratie en fantasie de grenzen van het menselijkerwijs mogelijke te boven gaan? Nieuwe technieken uitvinden, nieuwe speeltechnieken of nieuwe instrumenten. Of slim en handig gebruikmaken van bijvoorbeeld technologische ontwikkelingen die - onvermijdelijk - ook hun stempel drukken op de muziek. Conlon Nancarrow tikte in 1947 een ponsmachine op de kop waarmee hij pianolarollen kon maken, en dat leverde een serie stukken op die je normaal gesproken nooit als menselijk musicus zou kunnen spelen (tenzij in een slim arrangement natuurlijk). Ruim een halve eeuw later maakte cellist Peter Gregson gebruik van allerlei digitale mogelijkheden om een 'hercompositie' te realiseren van de cellosuites van Bach. Zo klinken ze nog steeds als Bach, maar dan alsof ze niet 300, maar 3 jaar geleden zijn bedacht. Of nu ja... dat is misschien wat overdreven. Maar een tikje over the top, da's soms best lekker toch?