Eigenzinnigheid troef

Of de cellosuites van Bach inderdaad door Bach bedoeld zijn voor de cello is weleens betwijfeld, maar om de Absolute Iconen van het cellorepertoire op een volkomen ander soort instrument te spelen (zoals gisteren al te horen was trouwens, met versies voor tuba, fagot, contrabas) vergt toch zeker een bepaalde eigenzinnigheid. Die kun je saxofonist Arno Bornkamp niet ontzeggen (net als zijn collega Raaf Hekkema trouwens), die eerder dit jaar een fraaie CD uitbracht onder de titel 'Dance' en met als ondertitel 'Bach by Bornkamp'. Een vioolpartita, een fluitpartita, en een van de cellosuites, op verschillende saxofoons gespeeld. Zeg maar gerust: op eigenzinnige manier - en dat bedoel ik in de meest gunstige zin van het woord! - geherinterpreteerd. Op een cello kun je prima twee tonen tegelijk spelen, en wel drie ook. Maar hoe doe je dat op een saxofoon? Slim gebruik maken van de souplesse waarmee je op de saxofoon tussen registers kunt dansen, en met arpeggio's het gevoel van harmonie suggereren. Eigenzinnigheid was misschien ook wel de meest opvallende eigenschap van Hildegard von Bingen, aan wie de (ook behoorlijk eigenzinnige) componist en rietblazer Steven Kamperman een opera wijdde. Een deel daaruit hoor je ook in deze uitzending.