Gedicht: Naäma, van Mischa Andriessen

Als je thuiskwam was je gezicht zwart

Ik weekte vuil uit het gebarsten eelt

Op je palmen en zolen en ik waste je

Van teen tot kruin balsemde de wonden

Spraak ook als je niet luisterde zoals steeds

Dat de droogte je louter toetste net als de dorst