Gedicht: Het veerhuis, van Ida Gerhardt

Als langs de duisterende waterbaan

De veerboot aan de meerpaal is gebracht

Begint het rijkste wat ik ken: te nacht

Hoor ik het water aan de schoeiing slaan.

Diep ingenesteld in het donker huis

Lig ik te luisteren naar die trage klop;

En een verbeiden richt zich langzaam op,

Speurend - het hart wordt in de stilte thuis.