Gedicht: Ik moet mijn ziel redden, van Anneke Brassinga

Het vlees laat ik de pieren. Nu de ziel nog. ’t Is de vraag
Hoe ruim die is. Als heel de wereld erin past en zelfs zich erin
Omdraaien kan, kom ik er ongezien mee weg. Waarheen?

Dat wijst zich vanzelf; geen hond zal iets merken, want
Alles en iedereen gaat mee, en voor lukrake coördinaten,
Tot de rand van zwarte gaten, is er ruimte zat daarginds.