Gedicht: Beuken, van Jan van Nijlen

Twee bruine beuken zijn mijn naaste buren

in de oude voorstad, in een smalle straat; 

des morgens vallen vonken van hun vuren

tot in mijn kamer, tot op mijn gelaat,

en ’s avonds, als de wind vaart door hun kruin,

varieert hun kleur van violet tot bruin.