De Torenkamer: Valérie Bongaarts - Dag 1

Wat een warme ontvangst hier bij Opium/VondelCS, een warmte die aanhoudt als ik plaats neem aan mijn torenbureautje. Een heerlijk zonnetje schijnt op mij enhet Vondelpark dat zich van haar beste Anton Pieck kant laat zien. Een fuut loopt over het dunne, smeltende ijs. Een vrouw buigt zich over de kinderwagen van een vriendin. De tijd vliegt als je een kind krijgt en tegelijkertijd leef je ineen bubbel. Ik stel me voor hoe dat eruit ziet. In tijd en ruimte. Dat nieuwe gezamenlijke leven in een soort vlies door de ruimte die zijn vorm niet krijgt door de tijd die wij bepaald hebben, maar door de perceptie ervan. Maar ik dwaal af. Ondanks dat mijn bubbelvlies al aardig is opgelost en één kind naar school gaat en de ander toch al weer zindelijk is, kom ik qua tijd voor het creëren van eigen werk vaak in de knel. En daarom ben ik hier. Even los van alle dagelijkse dingen, even los van werk en gezin. Hier in het torentje, boven het Vondelpark, waar het zonnetje een bedwelmende lente verspreidt.

In de voorstelling H O O P wil ik o.a. een samenleving laten ontstaan, die opbouwt terwijl ‘u’ kijkt. En omdat ik meer wilde weten over een goed geoliede samenleving, keek ik een stukje film over sociaal gedrag bij ratten. Ratten zijn enorm slim en hun sociale structuren zo ingenieus, hun overlevingsstrategieën ongeëvenaard. En toch worden ratten altijd verkeerd begrepen, vaak net als de personages in mijn verhalen. Ze worden gezien als vies, mensen zijn bang voor ze. Terwijl ze nota bene ziektes meedragen, omdat ze in onze riolen rondlopen… tussen ons afval. De rest van de film kijk ik vanavond in bed, die eindeloze ladder omhoog, bovenin het torentje. Wat nog steeds een gek idee is, ik daar in dat bedje, hoewel mijn werkplek bij daglicht inmiddels toch wel een beetje gewend is.

Na de ratten ben ik alles op een rij gaan zetten wat ik de afgelopen tijd inmijn hoofd en op kladjes bewaarde. Het gekke is, dat ik eigenlijk al weet wat ik wil, alleen nog niet hoe. Het zou toch mooi zijn als ik dat aan het eind van deze week wel weet.

Tot morgen!