De Torenkamer: Elsemieke van der Heijden - Dag 3

Gister ging alles voor de wind en zelfs vanmorgen ging alles nog voor de wind. Ik was vol met enthousiasme hier heen komen fietsen en voor ik het wist stond ik in de toren boven op mijn kelder kamer. Helaas ging de dag vanaf toen steeds meer bergafwaarts, ook daar had ik vrede mee, omdat de dingen uiteindelijk nog steeds lukte linksom of rechtsom. Ik werd steeds behendiger met de boor en schroefmachine en ook de decoupeerzaag was steeds minder een vreemde. Op sommige momenten voelde ik me zelfs goed als ik een tegenslag overwon.  Toen stak er opeens een flinke tegenwind op, ik had het niet zien aankomen, het moment dat ik had onderschat. Ik wilde een ladder maken om vanuit het gat naar beneden te dalen, hij moest vijf sporten krijgen en dat op zich moest geen probleem vormen.. ik had immers alles vier keer nagemeten, juist omdat ik nou niet uitblink in cijfers. Poging na poging bleef mislukken en het bleek uiteindelijk dat ik achteloos er van uit was gegaan dat een houten balk recht zou zijn. Waarom zou het ’t niet zijn toch? De natuur  is immers altijd te voorspellen..
Ik werk hier alleen met de deuren dicht en wordt alleen vergezeld door de stemmen van zang en toen opeens hoorde ik ‘hallo, hoe gaat het daar?’.  ‘Het gaat niet goed’ zei ik. ‘De sportjes spelen pingpong met elkaar en ik kijk lijdend toe. Hij gaf me een blik opener op hoe ik het anders kon aanpakken, hij had gelijk en ik was niet meer boos.