De Torenkamer: Max Schulze - Dag 3

Na een nacht vol goede slaap word ik op deze woensdagochtend wakker met het gevoel dat mijn lichaam in een blok beton is veranderd. Hoe lang heb ik wel niet geslapen? Ik slaak een zucht van opluchting als ik er achter kom dat de middag nog een aantal uur op zich laat wachten. Ervan overtuigd dat vandaag anders (en vooral beter) wordt dan gisteren snel ik me naar de sportschool om mezelf eens goed wakker te schudden. Het helpt.

Eenmaal teruggekeerd in de Torenkamer werp ik een blik op de tekeningen en collages die gisteren zo'n grote teleurstelling vormden. Het duurt niet lang voor ik me realiseer dat ik me weer eens totaal heb laten meeslepen in mijn frustratie (iets waar ik een bijzonder groot talent voor heb) en niet in staat was de kwaliteit van deze werken in te zien. In feite heb ik een aantal blauwdrukken voor schilderijen voor me liggen die wel eens van grote waarde zouden kunnen zijn. Ik besluit dat ik het anders moet benaderen: wat ik deze week ga maken leidt niet tot één eindproduct, maar tot een serie op kleine schaal uitgevoerde ideeën. En is dat niet eigenlijk precies waarom ik hier zit?
Ook de moeite die ik gisteren had met het feit dat ik collages aan het maken was komt me irrationeel voor, dit doe ik namelijk in al mijn werk. Het enige verschil is dat ik nu foto's gebruik die door iemand anders zijn gemaakt in plaats van zelf een beeld te schilderen. De keuzes maak ik nog steeds zelf. Ik construeer nog steeds zelf het beeld. Dit is het inzicht dat ik op deze grauwe woensdag even nodig had.

Vandaag wandel ik opvallend minder dan de rest van de week, maar in dit geval is dat een goed teken. Het aantal tekeningen en collages dat ik maak groeit niet alleen aanzienlijk, er zitten ook nog eens steeds meer elementen tussen waar ik enthousiast over ben. Ik begin langzaam te geloven dat de serie die ik aan het einde van de week af wil hebben er ook echt gaat komen. Bovendien schiet me, wanneer ik even klaar ben met mijn schetsboeken en toch maar weer een eindje ga lopen, eindelijk de zin te binnen waar ik de afgelopen dagen op heb gewacht. Bij terugkomst schrijf ik zo een aantal pagina's in mijn notitieboekje vol. Zoals met wel meer schetsen het geval is is niet alles even zinvol, maar ook hier zitten fragmenten tussen die me de komende dagen ongetwijfeld van pas gaan komen. De eerste gedichten beginnen zelfs al voorzichtig vorm te krijgen. Wie weet wordt het nog wat met dat schrijven deze week!

's Avonds laat ik me voor de eerste keer deze week, op een fles wijn na helemaal alleen, in het gebouw opsluiten om nog wat ideeën uit te werken en te lezen. Het idee dat ik morgen als ik wakker word al op de plek ben waar ik moet zijn maakt dat ik er nog meer zin in krijg.
Morgen wil ik nog wat aanvullingen op mijn serie maken en de verdwaalde elementen die nu nog in de ruimte zweven een plek geven, de losse flodders van de nieuwe stappen onderscheiden en uiteindelijk een mooi overzicht samenstellen om vrijdag te presenteren. Een onbewogen dag zal het in elk geval niet worden. Maar nu eerst stilte en duisternis!