Vergankelijkheid en loutering

Devotie

Olivier Messiaen was een devoot katholiek. O sacrum convivium! is een van zijn vroege werken en bezingt de betekenis van de dood van Christus. Een meesterlijke combinatie van gregoriaanse invloeden en een verzengende chromatiek. Loutering en vergankelijkheid gaan er hand in hand. Ook Reflet d’un temps disparu van Messiaens laatste leerling Qigang Chen bezingt de vergankelijkheid. Het werk is een indrukwekkend discours voor cello en orkest en een vertaling van Un temps disparu voor de traditioneel-Chinese erhu (knieviool) en orkest: een direct aansprekende zucht over de ‘helaasheid der dingen’.

Het Groot Omroepkoor zingt Faurés Requiem

Uiteindelijk is het woord weer aan het Groot Omroepkoor, dat met het Requiem van Fauré alle gedachten over de dood verzacht. De componist liet grote delen van het dreigende Dies irae achterwege en schreef niet over de dood als ‘een pijnlijke ervaring’, maar als een ‘streven naar blijdschap’. Daarmee voorziet hij de briljante duisternis van Chen en de stille devotie van Messiaen van een hoopgevend halo.

Bron: concertgebouw.nl