Severin von Eckardstein speelt Prokofjev 3

Een pianoconcert als een romantische screwball-komedie
Prokofjevs Derde Pianoconcert behoort tot de populairste pianoconcerten van de twintigste eeuw. Daarvoor is een trits argumenten aan te voeren. Als je het karakter van het concert zou moeten samenvatten, zou je kunnen zeggen: ruwe bolster, blanke pit. Verrukkelijke contrasten lopen als een rode draad door de drie delen. Sprookjesachtige, bijna mysterieuze en kwetsbare delen worden afgewisseld met stoere, hoekige passages, als het verhaal van een opschepperige fantast aan wiens lippen je hangt. Op andere momenten schakelt Prokofjev na weldadige, rustgevende momenten zonder waarschuwing in één keer door naar de vijfde versnelling. Piano en orkest liggen voortdurend prettig met elkaar overhoop, als in een romantische screwball-komedie, maar wel met een bijzonder happy end. Nou ja, alles bij elkaar tintelt de muziek van plezier, een probaat middel voor iedereen die wel een muzikale boost kan gebruiken.

Rustgevende Romantiek
Na de pauze vier ‘toongedichten’ naar schilderijen van de Zwitser Arnold Böcklin van Max Reger, de ‘kleinzoon van Bach’. Geen kubistische contrasten en hoekige structuren, zoals bij Prokofjev, maar rustgevende Romantiek, dromerige landschappen met kabbelende beekjes en kwinkelerende vogels.

Bron: tivolivredenburg.nl