Die Seejungfrau

Muziek naar Andersen-sprookje

Alexander von Zemlinsky, leraar en zwager van Arnold Schönberg, leek voorbestemd om de laatromantische taal van Johannes Brahms in de twintigste eeuw levend te houden. Hoewel hij zijn liefde voor Brahms overbracht op Schönberg, zocht hij na enkele Brahmsiaanse symfonieën ook naar een moderner muzikaal idioom. Zijn eerste poging was de orkestrale fantasie Die Seejungfrau naar het sprookje De kleine zeemeermin van Hans Christian Andersen. Zemlinsky was niet tevreden en schrapte nog voor de première in 1905 grote delen muziek. Vervolgens trok hij de partituur in 1910 geheel terug.

Brahms' Tweede pianoconcert

In de jaren tachtig kwam de partituur weer boven water, maar pas een paar jaar geleden kon de Engelse dirigent en musicoloog Antony Beaumont in een kritische editie de oorspronkelijke versie – met aanzienlijk meer muziek – herstellen. Vooral de in ere herstelde wilde, hysterische climax in het tweede deel laat horen hoever Zemlinsky inmiddels de taal van Brahms voorbij was. Brahms’ Tweede pianoconcert zingt hierna als een zoete herinnering aan de muziek waar Zemlinsky mee opgroeide.

Lees meer in het programmaboekje