Sprankelende dansante Weense septetten

Beethoven
Beethovens Septet op.20 was in 1800 in meerdere opzichten een moderne compositie, zowel wat vorm als wat instrumentatie betreft. De solistische blazersbezetting, met een glansrol voor de klarinet, zou later Spohr (Nonet, 1813) en Schubert (Octet, 1824) inspireren. Beethoven vervaardigde zelf een versie van zijn op.20 voor pianotrio. Volgens enkele bronnen vond Beethoven het moeilijk te verteren dat zijn Septet van meet af aan zo populair was. Dat valt misschien te verklaren uit zijn onvrede over de ontvangst van zijn latere werken, die hij voor belangrijker hield dan het Septet.

Schönberg
Ook Schönbergs septet, de Suite op.29, was 125 jaar later in Berlijn om dezelfde redenen een moderne compositie. Hij gebruikte oude dansvormen voor zijn nieuwe muziek en liet zich bij het componeren duidelijk hoorbaar beïnvloeden door de vanuit Amerika overgewaaide vroege jazz. De bezetting van deze Suite is uniek, het is het enige werk voor drie klarinetten, strijktrio en piano, waarbij de piano een hoofdrol toebedeeld krijgt, als ware het een pianoconcert. Zo vaak als Beethovens Septet te beluisteren valt, zo weinig kansen krijgt Schönbergs Suite. Mede daarom zijn de meeste repetities op de Suite tijdens Orlando openbaar, zodat bezoekers die nader kennis willen maken met dit meesterwerk de gelegenheid krijgen om de muziek vaker te beluisteren en er na aanvankelijke verkenning een herkenning kan ontstaan. En hopelijk uiteindelijk zelfs erkenning.

Bron: orlandofestival.nl