Semele

De zon daalt neer aan de horizon en schildert de lucht met tinten karmozijn en goud. In haar eigen leven voelt zij zich een bijrolspeler, haar realiteit is haar vreemd. Semele's vader dringt er bij haar op aan te trouwen met Athamas, en plotseling bevindt ze zich in haar eigen huwelijksceremonie, opgezweept door de huwelijksindustrie tot een groots Hollywoodtafereel. Terwijl zij zichzelf van buitenaf gadeslaat, creëert zij een parallelle werkelijkheid als een schijnbare uitweg, die zij over haar leven heen legt, waar al haar verlangens worden vervuld - een begripvolle vader, een liefhebbende echtgenoot, zelfbeschikking, kortom: vervulling.

Echter, dit alles is slechts tijdelijk en bovenal niet echt. Uiteindelijk zal zij terugkeren naar haar echte leven, waar zij al snel als echtgenote wordt vervangen door haar zus Ino, omdat zij hier niet aan de toegewezen rol kan voldoen. Fysiek aanwezig zal Semele psychologisch de weg terug naar de werkelijkheid niet vinden. Haar geest zal blijven zoeken naar bevrijding. Zij is te ver afgedwaald van de normaliteit. De strenge verwachtingen van haar als individu komen te weinig overeen met haar eigen wil.

Dit fundamentele conflict van Semele werd door William Congreve en George Friederich Händel, geïnspireerd op Ovid's Metamorphoses, verweven in de narratieve structuren van de barokke opera. In onze moderne tijd kan dit tevens worden beschouwd als een perspectief op de beperkende macht van het burgerlijke keurslijf, dat het individu kan verhinderen zichzelf volledig te ontplooien.