Hector Berlioz
- Componisten
- Hector Berlioz
Wie was Hector Berlioz?
Hector Berlioz was een Franse componist, dirigent en muziekcriticus aan het begin van de Romantiek. Hij had baanbrekende muzikale ideeën en revolutioneerde de opstelling van het symfonieorkest.
Snelle weetjes
- Geboren: 11 december 1803 (La Côte-Saint-André, Frankrijk)
- Gestorven: 8 maart 1869 (Parijs, Frankrijk)
- Getrouwd met: Marie Recio (geh. 1854–1862), Harriet Smithson (geh. 1833–1854)
- Bekendste stukken: Symphonie fantastique, Les nuits d’été, Harold en Italie, Le damnation de Faust, Les Troyens
- Interessant: verwerkte zijn gevoelens voor actrice Harriet Smithson in Symphonie fantastique en wist daarmee haar hart te veroveren.
Toen Hector Berlioz achttien jaar oud was, stuurde zijn vader hem naar Parijs om medicijnen te studeren. Berlioz saboteerde die plannen. Hij stortte zich in het muziekleven en wijdde zich al gauw aan compositie, zonder daarin een opleiding te hebben. Hij speelde, opmerkelijk genoeg, zelfs geen piano. Toch ontwikkelde hij zich tot een componist die een belangrijke bijdrage zou leveren op het vlak van orkestratie en nieuwe instrumentencombinaties. Zijn Traite de l’instrumentation uit 1844 geldt nog steeds als een standaardwerk en ligt aan de basis van het moderne symfonieorkest.
Literatuur
Berlioz had permanent geldgebrek en vulde zijn inkomsten uit de muziek aan met het geven van lessen en vooral met het schrijven over muziek. In 1830, drie jaar na de dood van Ludwig van Beethoven, die hij zeer bewonderde, componeerde Berlioz zijn Symphonie fantastique. Het stuk geldt als een van de belangrijkste orkestwerken uit de romantiek. Zoals vaak vormde de literatuur Berlioz' inspiratiebron, in dit geval Confessions of an English Opium-Eater van Thomas de Quincey. De lectuur van Goethe’s Faust inspireerde de componist tot La damnation de Faust, zijn Roméo et Juliette ontstond onder invloed van Shakespeare en zijn grote opera Les Troyens kwam voort uit de Aeneas van Vergilius.
Orkestratie
Berlioz' talent voor orkestratie leidde tot een volstrekt nieuw geluid: het symfonieorkest klonk zoals nooit daarvoor, met rijke klanken, verrassende combinaties en overweldigende effecten. Niet iedereen kon dat echter waarderen; vooral in eigen land kreeg hij tijdens zijn leven veel kritiek. Daarom componeerde hij een stuk onder een andere naam, dat door de critici prompt geprezen werd als een werk waar Berlioz een voorbeeld aan zou moeten nemen. Het fragment vond later zijn weg in zijn oratorium l’Enfance du Christ.
Dirigent
Berlioz reisde veel en trad vaak op als dirigent - tijdens zijn leven was hij als dirigent zeker zo beroemd als als componist. Hij tekende een behoorlijk geromantiseerde versie van zijn veel bewogen leven op in zijn Memoires, die hij wel laat drukken, maar voor het grote publiek pas na zijn dood in 1869 beschikbaar zou komen. Zelf beschouwde Berlioz zijn requiem Grande Messe des morts uit 1837 als zijn beste werk. Samen met Richard Wagner en Franz Liszt wordt Hector Berlioz beschouwd als de grootste vernieuwer van de negentiende-eeuwse Romantiek.
